मराठी साहित्याचा डिजिटल खजिना.
एकनाथी भागवत अध्याय ११ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ३०१ ते ४००
लौकिक वैदिक शब्द जाण । शब्दमात्रीं ब्रह्म पूर्ण ।
ऐसें मुक्ताचें हें श्रवण । 'घ्राणलक्षण' । परियेसीं ॥१॥
लौकिक शब्द असोत, की वैदिक शब्द असोत; प्रत्येक शब्दांत ब्रह्मच भरलेलें असते. असे हे मुक्तांचे श्रवण आहे. आता त्यांच्या घ्राणाचे लक्षण ऐक १.
घ्राणासी येतां सुगंधु । मुक्तासी नोहे विषयबोधु ।
गंधमिसें स्वानंदकंदु । परमानंदु उल्लासे ॥२॥
गंधमिसें स्वानंदकंदु । परमानंदु उल्लासे ॥२॥
नाकाला सुगंध आला तरी मुक्तांना गंधविषयाची भावनाच उत्पन्न होत नाही. त्या सुगंधाच्या स्वरूपाने स्वानंदकंद परमानंदच त्यांच्या अनुभवास येतो २.
घ्राण-सुमन-चंदन । अवघें तो होय आपण ।
यापरी गंध भोगी जाण । भोक्तेंपण सांडोनी ॥३॥
यापरी गंध भोगी जाण । भोक्तेंपण सांडोनी ॥३॥
नाक, पुष्प आणि चंदन ही सारी तो आपणच झालेला असतो. याप्रमाणे भोक्तेपण सोडून देऊन तो त्या सुगंधाचा उपभोग घेतो ३.
घ्राणा येतांचि सुवासु । सुवासीं प्रकटे परेशु ।
तेव्हां सुवासु आणि दुर्वासु । हा विषयविलासु स्फुरेना ॥४॥
तेव्हां सुवासु आणि दुर्वासु । हा विषयविलासु स्फुरेना ॥४॥
नाकाला सुगंध आला असतां लोच त्या सुगंधाबरोबर परेश प्रगट होतो. त्यामुळे हा सुगंध आहे का दुगंध आहे या विषयोपभोगाचे याला ज्ञान होत नाहीं ४.
मलयानिलसंगें जाण । जेथ जेथ गंधाचें गमन ।
तेथ तेथ मुक्ताचें घ्राण । अगम्यपण या भोगा ॥५॥
तेथ तेथ मुक्ताचें घ्राण । अगम्यपण या भोगा ॥५॥
मलयपर्वतावरील वायूबरोबर सुगंध जेथे जेथे म्हणून जात असतो, तेथे तेथे मुक्तांचं घ्राण असते, असें ह्या सुखाचें उपभोगणे अगम्य आहे ५.
जितुका चळता वायु जाण । तितुकें मुक्ताचें घ्राण ।
यापरी गंधग्रहण । स्वभावें जाण होतसे ॥६॥
यापरी गंधग्रहण । स्वभावें जाण होतसे ॥६॥
वायु जेवढा वाहतो, तेवढे मुक्तांचे वास घेणे असते. अशा प्रकारे सुगंधाचें सेवन त्याला सहजपणे घडते ६.
यापरी जाण तत्त्वतां । होय तो गंधाचा भोक्ता ।
हे घ्राणक्रिया जाण मुक्ता । 'रसभोग्यता' अवधारीं ॥७॥
हे घ्राणक्रिया जाण मुक्ता । 'रसभोग्यता' अवधारीं ॥७॥
खरोखर तो अशा रीतीनें गंधविषयाचा भोक्ता होत असतो. हेच मुक्ताचे वास घेणे होय. आतां 'रस' सेवन करण्याचा प्रकार ऐक ७.
रस-रसना-भोजन । तो स्वयेंचि आहे आपण ।
हातु न माखितां सर्वापोशन । रसनेविण सेवितु ॥८॥
हातु न माखितां सर्वापोशन । रसनेविण सेवितु ॥८॥
रस, रसना आणि भोजन ही तिन्ही तो स्वत:च होतो. तो जिव्हेशिवाय, हात न भरतांच सर्व खात असतो ८.
षड्रसांचा स्वादु जाणे । परी एकीचि चवीं अवघें खाणें ।
भोक्तपणा आतळों नेणे । ऐसेनि भोजनें नित्यतृप्तु ॥९॥
भोक्तपणा आतळों नेणे । ऐसेनि भोजनें नित्यतृप्तु ॥९॥
साही रसांची चव त्याला कळत असते तथापि तो सारे एकाच चवीने खात असतो; पण भोक्तेपणाला स्पर्श करावयाचे त्यास माहीत नसते. अशा भोजनाने तो नित्यतृप्त असतो ९.
भूक उपजोंचि नेणे । जेवूं बैसल्या पुरे न म्हणे ।
सर्वभक्षी नखातेपणें । उच्छिष्ट होणें त्या नाहीं ॥३१०॥
सर्वभक्षी नखातेपणें । उच्छिष्ट होणें त्या नाहीं ॥३१०॥
त्याला भुकेची जाणीव नसते, पण जेवायला बसल्यावर पुरेही म्हणत नसतो. तो न खातांच सर्व काही खाऊन टाकतो. पण त्याला उष्टेपणा नसतो ३१०.
ताट अन्न आणि आपण । तो न देखे भिन्नपण ।
रसमिसें स्वानंदपूर्ण । सर्वांगें जाण सेवित ॥११॥
रसमिसें स्वानंदपूर्ण । सर्वांगें जाण सेवित ॥११॥
ताट, अन्न, आणि आपण ह्यांत त्याला भिन्नपणा वाटत नाही. रस-विषयाच्या निमित्ताने सर्वांगाने तो पूर्ण स्वानंदाचा उपभोग घेत असतो ११.
जंव रसना घेवों जाय रसस्वादु । तंव तेथें प्रकटे परमानंदु ।
करूनि रसरसने उच्छेदु । निजानंदु सेवितु ॥१२॥
करूनि रसरसने उच्छेदु । निजानंदु सेवितु ॥१२॥
जिव्हा रसाची गोडी घ्यावयाला जाते, तों तेथें परमानंदच प्रगट होतो. म्हणून तो रस आणि रसना दोहोंनाही सोडून देऊन निजानंदाचेंच ग्रहण करतो १२.
सकळ गोडियांची मूळ गोडी । तेथ बैसली निजआवडी ।
सेवितां नाना परवडी । तेचि गोडी गोडपणें ॥१३॥
सेवितां नाना परवडी । तेचि गोडी गोडपणें ॥१३॥
साऱ्या गोडपणाला गोडी आणणारी जी मूळची गोडी, तेथेच त्याच्या अंत:करणाचे प्रेम जडलेले असते. म्हणून त्याने नाना प्रकारचे पदार्थ खाल्ले, तरी त्या गोडीचाच गोडपणा त्याला तेथे लागतो १३.
सकळ गोडियां जें गोड आहे । ते गोडीच तो झाला स्वयें ।
आतां जो जो रसविषयो खाये । तेथ तेथ आहे ते गोडी ॥१४॥
आतां जो जो रसविषयो खाये । तेथ तेथ आहे ते गोडी ॥१४॥
साऱ्या गोडींमध्ये जी गोडी असते, ती गोडीच तो स्वतः झालेला असतो. यामुळे तो ज्या ज्या रसाचा पदार्थ खातो, तेथे तेथे त्याला तीच गोडी अनुभवास येते १४.
कैसा मुक्ताचा निजबोधु । घेवों जातां रसस्वादु ।
रसत्व लोपूनि स्वानंदकंदु । परमानंदु वोसंडे ॥१५॥
रसत्व लोपूनि स्वानंदकंदु । परमानंदु वोसंडे ॥१५॥
मुक्ताचा निजबोध कसा असतो पहा ! ते रसास्वाद घ्यावयास गेले असता त्यांतील रसत्व लोपून तेथें स्वानंदद परमानंदच भरून वाहतो १५.
यालागीं जो जो रस सेवूं जाये । तो तो ब्रह्मरसुच होये ।
मुक्ताची रसना यापरी पाहें । घेत आहे रसातें ॥१६॥
मुक्ताची रसना यापरी पाहें । घेत आहे रसातें ॥१६॥
म्हणून ते जो जो रस चाखावयास जातात, तो तो ब्रह्मरसच होऊन जातो. ह्याप्रमाणे मुक्तांची रसना. रसाचे ग्रहण करीत असते १६.
एवं मुक्ताचें जें भोजन । ते करिती क्रिया ऐशी जाण ।
आतां तयाचें जें 'स्पर्शन' । तेंही लक्षण परियेसीं ॥१७॥
आतां तयाचें जें 'स्पर्शन' । तेंही लक्षण परियेसीं ॥१७॥
तात्पर्य, मुक्तांची भोजन करण्याची क्रिया अशी असते हे लक्षात ठेव. आता त्यांचे 'स्पर्श' ग्रहण कसे असते त्याचेही लक्षण ऐक १७.
मुक्ता शीत लागतांचि जाण । शीत सांडी शीतळपण ।
स्पर्शे उष्णत्वा मुकलें उष्ण । स्पर्शलक्षण हें त्याचें ॥१८॥
स्पर्शे उष्णत्वा मुकलें उष्ण । स्पर्शलक्षण हें त्याचें ॥१८॥
मुक्तांना थंडी लागल्याबरोबर तिचा थंडपणाच नाहीसा होतो. किंवा उष्णाने त्यांना स्पर्श केला, तर उष्णाचे उष्णत्वच नाहीसे होते. हेच त्यांच्या स्पर्शाचे लक्षण होय १८.
जेवीं कां टेंकितां अग्नीशी । घुरें आणी चंदनाशी ।
जाळूनि त्यांच्या विकाराशी । आपणाऐशीं करी वन्ही ॥१९॥
जाळूनि त्यांच्या विकाराशी । आपणाऐशीं करी वन्ही ॥१९॥
ज्याप्रमाणे अग्नीशी संबंध येतांच चंदन आणि घुरै (एक दुर्गंध वृक्ष ) ह्यांच्या विकारांना जाळून त्यांना अग्नि जसा आपणासारखे करून टाकतो १९,
तेवीं मुक्तासी द्वंद्वें आदळतां । द्वंद्वांची बुडाली द्वंद्वता ।
तो सर्वी सर्वपणें असतां । सहजे द्वंद्वता निमाली ॥३२०॥
तो सर्वी सर्वपणें असतां । सहजे द्वंद्वता निमाली ॥३२०॥
त्याप्रमाणे मुक्तांच्या अंगावर द्वंद्वे येऊन कोसळली असतां द्वंद्वांचा द्वंद्वपणाच मोढून जातो. तो सर्वपणाने सर्वांतच असल्यामुळे त्यांचा द्वंद्वपणा आपोआपच नाहीसा होतो ३२०.
तेथ कैंचे मृदु कैंचें कठिण । कैंचें शीत कैंचें उष्ण ।
सर्वीं सर्वात्मा तो जाण । द्वंद्वाचें भान स्पर्शेना ॥२१॥
सर्वीं सर्वात्मा तो जाण । द्वंद्वाचें भान स्पर्शेना ॥२१॥
तेथें मऊ कशाचे आणि कठिण कशाचें ? थंड कशाचे आणि उष्ण कशाचें ? तो सर्वांमध्ये सर्वांचा आल्माच होऊन राहिलेला असल्यामुळे त्याला द्वंद्वाचे भान शिवत सुद्धा नाही २१.
आगीसी पोळीना उन्हाळा । हींव पीडीना हिमाचळा ।
तैशी द्वंद्वांची हे माळा । मुक्ताचे गळां पडेना ॥२२॥
तैशी द्वंद्वांची हे माळा । मुक्ताचे गळां पडेना ॥२२॥
उन्हाळा कांहीं आगीला भाजीत नाही. थंडी काही हिमालयाला बाधत नाहीं; त्याप्रमाणे द्वंद्वांची ही माळ मुक्तांच्या गळ्यांत पडत नाही २२.
सुवर्णाचे अलंकार भले । सुवर्णपेटीमाजी झांकिले ।
झांकिले म्हणतां उघडे ठेले । तेवीं द्वंद्वें सकळ परब्रह्म ॥२३॥
झांकिले म्हणतां उघडे ठेले । तेवीं द्वंद्वें सकळ परब्रह्म ॥२३॥
सुवर्णाचे सुंदर अलंकार सुवर्णाच्याच पेटींत झांकून ठेवले तर झांकलेले आहेत म्हटले तरी ते उघडे ठेवल्याप्रमाणेच होत. त्याप्रमाणे सारी द्वंद्वेही स्याला परब्रह्मस्वरूपच असतात २३.
अंगीं जें जें आदळें । तें अंगचि होय तत्काळें ।
कांहीं नुरे त्यावेगळें । द्वंद्वे सकळें निमालीं ॥२४॥
कांहीं नुरे त्यावेगळें । द्वंद्वे सकळें निमालीं ॥२४॥
त्याच्या अंगाला जें जें येऊन लागतें तें तें तत्काळ त्याचे अंगच होऊन जात असते, वेगळे काही उरतच नाही. अर्थात् सारी द्वंद्वे मोडून जातात २४.
त्यासी हातीं लीलाकमळ सांपडे । तंव कमळीं कमळत्वचि उडे ।
कमळजन्मा तोही बुडे । करी रोकडे निजरूप ॥२५॥
कमळजन्मा तोही बुडे । करी रोकडे निजरूप ॥२५॥
हातांत एखादें लीलाकमल सापडले तर त्या कमळांतला कमलपणाच नाहीसा होतो. त्यांत कमलापासून उत्पन्न झालेला ब्रह्मदेव सुद्धा बुडून जातो व परब्रह्मरूप होतो २५,
स्पर्श-स्पर्शतें-स्पर्शावें । हेही त्रिपुटी न संभवे ।
किंबहुना आपणचि आघवें । निजस्वभावें होऊनि ठेला ॥२६॥
किंबहुना आपणचि आघवें । निजस्वभावें होऊनि ठेला ॥२६॥
स्पर्श, स्पर्श करणारे, आणि स्पर्शाचा विषय, अशी ही त्रिपुटीही राहात नाही. किंबहुना तो स्वभावतः सारे आपणच होऊन राहतो २६.
तो देवपूजा हातीं धरी । तरी मीचि ते देवपूजेभीतरीं ।
अथवा खेळों रिघाल्या पाथरीं । त्याहीमाझारीं मी त्यासी ॥२७॥
अथवा खेळों रिघाल्या पाथरीं । त्याहीमाझारीं मी त्यासी ॥२७॥
त्याने पूजेला देव हातात घेतला तरी त्या देवपूजेमध्ये मीच गाहें असें त्यास वाटते; किंवा तो दगडांनी खेळू लागला -तरी त्यांतही त्याला मीच आहे असे भासतें २७
भिंती नानावर्ण चित्राकृती । तेथें जें जें स्पर्शे तें तें भिंती ।
तेवीं मुक्ताची स्पर्शनस्थिती । पूर्ण अद्वैतीं निजबोधु ॥२८॥
तेवीं मुक्ताची स्पर्शनस्थिती । पूर्ण अद्वैतीं निजबोधु ॥२८॥
भिंतीवर निरनिराळ्या रंगांची चित्रे काढलेली असतात. तरी त्याच्यावर जेथे जेथे हात लावावा तेथे तेथे भिंतच; त्याप्रमाणे मुक्तांचे स्पर्श करणे पूर्ण अद्वैतरूपी आत्मज्ञानात्मकच असते २८.
यापरीं गा तत्त्वतां । स्पर्शलक्षण वर्ते मुक्ता ।
त्याचें 'बोलणें' जें सर्वथा । ऐक आतां सांगेन ॥२९॥
त्याचें 'बोलणें' जें सर्वथा । ऐक आतां सांगेन ॥२९॥
याप्रमाणे खरोखर मुक्तांचे स्पर्शलक्षण वर्तत असतें. आतां त्यांचे बोलणे कसे असते तेंही सांगतों ऐक २९.
सुरस कथा सांगे वाडेंकोडें । अथवा लौकिक बोलणें घडे ।
परी त्याची समाधिमुद्रा न खंडे । मौन न मोडे बोलतां ॥३३०॥
परी त्याची समाधिमुद्रा न खंडे । मौन न मोडे बोलतां ॥३३०॥
तो मोठ्या प्रेमाने एखादी सुरस कथा सांगू लागला, अथवा लौकिक काही बोलू लागला, तर त्याच्या समाधिमुद्रेमध्ये अंतर पडत नाही; तो बोलत असतांही त्याचे मौन मोडत नाही ३३०.
बोलतांही न मोडे मौन । हेचि अनुभवाची आंतुली खूण ।
शब्दामाजीं निःशब्दगुण । सज्ञान जाण जाणती ॥३१॥
शब्दामाजीं निःशब्दगुण । सज्ञान जाण जाणती ॥३१॥
बोलतांनासुद्धा मौन न मोडणे हीच अनुभवांतील अंतस्थ खूण आहे. शब्दामधील निःशब्दगुण ज्ञात्यालाच कळत असतो ३१.
स्त्रीपुरुषें अबोला चालती । तो अबोला कीं अतिप्रीती ।
तेवीं मुक्ताची बोलती स्थिति । शब्द शब्दार्थी निःशब्द ॥३२॥
तेवीं मुक्ताची बोलती स्थिति । शब्द शब्दार्थी निःशब्द ॥३२॥
नवरा बायको घरांत लोकांसमोर न बोलतांच वागत असतात. तो त्यांचा खरोखर अबोला असतो, की अत्यंत प्रेम असते ? त्याचप्रमाणे मुक्ताच्या बोलण्याची स्थिति असते. शब्दार्थामध्ये शब्द निःशब्द होतात ३२.
जयाचीं बोलतीं अक्षरें । अक्षररूपेंचि साचारें ।
त्याचीं ऐकतां उत्तरें । चमत्कारें मन निवे ॥३३॥
त्याचीं ऐकतां उत्तरें । चमत्कारें मन निवे ॥३३॥
तो जी अक्षरें तोंडांतून काढतो, ती खरोखर अक्षररूपच असतात. त्याची वाणी ऐकतांच मन आश्चर्याने थक्क होऊन जातें ३३.
मी एकु चतुर बोलका । हाही नाहीं आवांका ।
अथवा रंजवावें लोका । हेंही देखा स्मरेना ॥३४॥
अथवा रंजवावें लोका । हेंही देखा स्मरेना ॥३४॥
मी एक चतुर बोलका आहे, असा अभिमानही त्याला नसतो, किंवा आपण लोकांचे मनोरंजन करावें ह्याचीही त्याला आठवण नसते ३४.
निःशब्दीं उठती शब्द । शब्दामाजीं ते निःशब्द ।
यापरी करितांही अनुवाद । बोलोनि शुद्ध अबोलणा ॥३५॥
यापरी करितांही अनुवाद । बोलोनि शुद्ध अबोलणा ॥३५॥
निःशब्दांतून शब्द निघत असतात ; त्या शब्दांमध्येही निःशब्दस्वरूपच असते. अशा प्रकारे त्याचे बोलणे होत असल्यामुळे तो बोलत असूनही खरोखर मौनी असतो ३५.
जळामाजीं उपजे तरंग । जळ तरंगाचें निजांग ।
तेवीं निःशब्दीं शब्द साङ्ग । शब्दाचें सर्वांग निःशब्द ॥३६॥
तेवीं निःशब्दीं शब्द साङ्ग । शब्दाचें सर्वांग निःशब्द ॥३६॥
पाण्यामध्ये लाटा उत्पन्न झाल्या तरी पाणी हेच त्या लाटांचे अंग म्ह. स्वरूप असते. त्याप्रमाणे सारे शब्द निःशब्दांतूनच असल्यामुळे शब्दांचे सारे अंग निःशब्दच असते ३६.
वाच्य-वाचा-वाचकता त्रिपुटी । लोपूनि सांगे गोड गोठी ।
करितां सैराट चावटी । न सुटे मिठी मौनाची ॥३७॥
करितां सैराट चावटी । न सुटे मिठी मौनाची ॥३७॥
वाच्य, वाचा आणि वाचकता ही त्रिपुटी सोडून देऊनच तो गोड गोष्टी करीत असतो. किंवा त्याने अद्वातद्वा बडबड केली तरी सुद्धा त्याच्या मौनाची मिठी सुटत नाही ३७.
म्यां सत्यचि बोलावें । हेंही त्यासी जीवें नाठवे ।
मिथ्या बोलों लोभस्वभावें । हेंही न संभवे मुक्तासी ॥३८॥
मिथ्या बोलों लोभस्वभावें । हेंही न संभवे मुक्तासी ॥३८॥
अहो ! आपण खरेच बोलावें, ह्याचीसुद्धा त्याला आठवण नसते; किंवा लोभाविष्ट होउन खोटे बोलावें असेंही मुक्काला वाटत नाही ३८.
सत्य मिथ्या जीं बोलणीं । निःशेष प्राशूनि नेलीं दोनी ।
मूळींच्या मौनें जाहला मौनी । नाना वचनीं बोलतां ॥३९॥
मूळींच्या मौनें जाहला मौनी । नाना वचनीं बोलतां ॥३९॥
सत्य किंवा मिथ्या बोलणी ही दोन्ही त्याने चटसारी पिउन टाकलेली असतात. म्हणून निरनिराळे भाषण केले तरी तो मूळच्या मौनामें मौनीच राहिलेला असतो ३९.
तेथ सैराट हाक देतां । कां सिंहनादें गर्जतां ।
शब्दीं ठसावली निःशब्दता । मौन सर्वथा मोडेना ॥३४०॥
शब्दीं ठसावली निःशब्दता । मौन सर्वथा मोडेना ॥३४०॥
त्याने जोराने हांक फोडली, किंवा सिंहासारखी गर्जना केली, तरी शब्दांमध्ये निःशब्दताच ठसलेली असल्यामुळे, त्याचे मौन म्हणून मोडतच नाही ३४०.
जरी तो माझें स्तवन करी । तरी मी त्याच्या स्तवना माझारीं ।
तो जरी सैरा बडबड करी । त्याही माझारीं मी त्यासी ॥४१॥
तो जरी सैरा बडबड करी । त्याही माझारीं मी त्यासी ॥४१॥
तो जर माझें स्तवन करूं लागला, तर त्याच्या त्या स्तवनामध्येही मीच असतो; किंवा तो अवाच्यासवा बडबड करूं लागला, तरी तिच्यामध्येही त्याला मीच दिसतों ३४१.
जरी त्यासी येऊनि भांडण पडे । तरी भांडणही करणें घडे ।
त्या कळहामाजीं मागेंपुढें । चहूंकडे मज देखे ॥४२॥
त्या कळहामाजीं मागेंपुढें । चहूंकडे मज देखे ॥४२॥
त्याच्यावर भांडण करण्याचा प्रसंग येऊन पडला, तर तो भांडणही करतो; पण त्या कलहामध्ये सुद्धा मार्गेपुढे चहूंकडे त्याला मीच दिसत असतो ४२.
त्याचे वांकुडे तिकुडे व्यंग बोल । ते जाण ब्रह्मचि केवळ ।
तया आम्हां अभिन्न मेळ । निजात्मसाल वस्तीसी ॥४३॥
तया आम्हां अभिन्न मेळ । निजात्मसाल वस्तीसी ॥४३॥
त्याचे वेडेवांकडे किंवा व्यंग भाषणही शुद्ध परब्रह्मच असते. त्याच्यामध्ये व आमच्यामध्ये भेदच नसल्यामुळे तो व. आम्ही नेहमी एकाच ठिकाणी वस्तीला असतो ४३.
अवचटें ये त्याच्या मुखाबाहेरीं । ज्यासी म्हणे 'तुज देवो तारी' ।
त्यासी मी वाउनियां शिरीं । ब्रह्मसाक्षात्कारीं पाववीं ॥४४॥
त्यासी मी वाउनियां शिरीं । ब्रह्मसाक्षात्कारीं पाववीं ॥४४॥
'तुला देव तारील' असे जर अकस्मात् त्याने एखाद्याला म्हटले, तर त्याला मी आपल्या मस्तकावरून वाहून ब्रह्मसाक्षात्कारांत पोचवितों ४४.
यालागीं त्याच्या वचनाऽधीन । मी सर्वथा असें जाण ।
त्याचें वचन तें प्रमाण । सर्वस्वें जाण मी मानीं ॥४५॥
त्याचें वचन तें प्रमाण । सर्वस्वें जाण मी मानीं ॥४५॥
सासाठी मी सदा सर्वदा त्याच्या अगदी वचनांत असतो असे समज. त्याचे वचन मी सर्वकाळ सर्वस्वी प्रमाण मानतों ४५.
आतां 'तो' 'मी' हे ऐशी बोली । बाहेरसवडी वाढिन्नली ।
'मी तोचि तो' हे किली । मागीं चोजवली मद्‍भक्तां ॥४६॥
'मी तोचि तो' हे किली । मागीं चोजवली मद्‍भक्तां ॥४६॥
आतां 'तो' आणि 'मी' जसे जे बोलणें आहे तें बाह्यदृष्टीने बोलण्याचा प्रघात पडला आहे इतकेंच. बाकी मी तोच तो, ही गुरुकिल्ली माझ्या भक्तांना पक्की कळलेली आहे ४६.
यालागीं तो माझा जीवप्राण । मी त्याचें निजजीवन ।
तयासीं मज भिन्नपण । कल्पांतीं जाण असेना ॥४७॥
तयासीं मज भिन्नपण । कल्पांतीं जाण असेना ॥४७॥
ह्यासाठी तो माझा जीव की प्राण आहे. आणि मीही त्याचे आत्मजीवन आहे. त्याला आणि मला कल्पांती भिन्नपणा नाही हे लक्षात ठेव ४७.
एवं तो सगळा मजभीतरीं । मी तया आंतुबाहेरीं ।
ऐसेनि अभिन्नपणेंकरीं । सुखें संसारीं नांदतु ॥४८॥
ऐसेनि अभिन्नपणेंकरीं । सुखें संसारीं नांदतु ॥४८॥
तात्पर्य, तो सारा माझ्यामध्ये असतो, आणि त्याच्या आंत व बाहेर मी असतो. अशा अभिन्नपणाने संसारांत तो सुखाने नांदत असतो ४८.
त्याचे मुखींचे जे जे बोल । ते मीचि बोलता सकळ ।
मुक्ताचें बोलणें केवळ । तुजप्रती विवळ म्यां केलें ॥४९॥
मुक्ताचें बोलणें केवळ । तुजप्रती विवळ म्यां केलें ॥४९॥
त्याच्या तोंडांतील जे शब्द असतात, ते मीच बोलत असतो. हे मुक्तांचे बोलणे तुला मी विशद करून सांगितले ४९.
'हातीं' कांही घेवों जाये । तंव घेणें देवोचि होये ।
देतां कांहीं देवो पाहे । तेंही होये तद्‌रूप ॥३५०॥
देतां कांहीं देवो पाहे । तेंही होये तद्‌रूप ॥३५०॥
(आतां त्याच्या हाताची क्रिया सांगतों)-तो काही हातांत घ्यावयास गेला, तर ते घेणेच देव होतो. किंवा काही वस्तु देऊ लागला तर ती वस्तुही तद्‌रूप होते ३५०.
तेव्हां दान आणि देते-घेते । भिन्नपणें न देखे तेथें ।
यालागीं करोनियां अकर्ते । यापरी करांतें वर्तवी ॥५१॥
यालागीं करोनियां अकर्ते । यापरी करांतें वर्तवी ॥५१॥
तेव्हां दान, आणि ते देणारा न घेणारा ही तिन्हीही तो भिन्नपणाने पहात नाही. अशा प्रकारे करूनही अकतेपणाने हातांना वागवितो ५१.
निजस्वभावें ते कर । जो कांहीं करिती व्यापार ।
तेथ नकेलेपणाचें सूत्र । सहजीं साचार ठसावे ॥५२॥
तेथ नकेलेपणाचें सूत्र । सहजीं साचार ठसावे ॥५२॥
त्याचे हात आपल्या स्वभावानुसार जी जी काही क्रिया करतात, तेथें नकेलेपणाचे सूत्र सहजच ठसते ५२.
करीं पडलिया शस्त्र । करूं जाणे तो व्यापार ।
परी 'मी कर्ता' हा अहंकार । अणुमात्र असेना ॥५३॥
परी 'मी कर्ता' हा अहंकार । अणुमात्र असेना ॥५३॥
त्याच्या हातांत शस्त्र पडले, तरी त्याचा उपयोग करणे त्याला माहीत असते; पण 'मी कर्ता' असा अहंकार अणुमात्रही त्याच्या मनात वागत नाही ५३.
पुढें वोढवलें अवचितें । तरी खेळों जाणे द्यूतकर्मातें ।
हारी जैत नाठवे चित्तें । निजस्वभावें तें खेळतु ॥५४॥
हारी जैत नाठवे चित्तें । निजस्वभावें तें खेळतु ॥५४॥
किंवा अकस्मात् प्रसंग पडला तर त्याला द्यूतसुद्धा खेळतां येते; पण त्यांत हरणे किंवा जिंकणे हे त्याच्या मनाला स्मरतसुद्धा नाही. केवळ स्वभावानुसार खेळत असतो इतकेंच ५४.
वोडवल्या ब्राह्मणपूजा । करूं जाणे अतिवोजा ।
पूज्यपूजकत्वें भावो दुजा । न मनूनि द्विजां पूजितु ॥५५॥
पूज्यपूजकत्वें भावो दुजा । न मनूनि द्विजां पूजितु ॥५५॥
किंवा ब्राह्मणाची पूजा करण्याचा प्रसंग आला, तर तीही भक्तिभावाने करावयाचे त्याला माहीत असते; परंतु पूज्य आणि पूज्यकत्व या भिन्न भावना मनांत न आणतांच तो ब्राह्मणाची पूजा करतो ५५.
धनुषीं काढूं जाणे वोढी । अनुसंधानें बाण सोडी ।
अलक्ष्य लक्षूनि भेदी निरवडी । परी न धरी गोडी श्लाघेची ॥५६॥
अलक्ष्य लक्षूनि भेदी निरवडी । परी न धरी गोडी श्लाघेची ॥५६॥
त्याला धनुष्याची दोरी ओढून बाणही सोडतां येतो; तो नेम धरून लक्ष्याचाही भेद करतो; परंतु त्यापासून आपली कीर्ति वाढावी अशी इच्छा करीत नाही ५६.
कैसें कर्म निपजे करीं । जैशा समुद्रामाजीं लहरी ।
तैसा निजस्वरूपामाझारीं । नाना व्यापारीं निश्चळु ॥५७॥
तैसा निजस्वरूपामाझारीं । नाना व्यापारीं निश्चळु ॥५७॥
त्याच्या हातांतून कर्म कसें निपजतें ? तर समुद्रामध्ये जशा लाटा सहज उठतात, त्याप्रमाणे त्याच्या हातून अनेक प्रकारची कर्मे होतात. तथापि तो निजस्वरूपांत निश्चळच असतो ५७.
सूर्य मृगजळातें भरी । तैसा व्यापारु निजनिर्विकारीं ।
परी केलेंपण शरीरीं । तिळभरी असेना ॥५८॥
परी केलेंपण शरीरीं । तिळभरी असेना ॥५८॥
सूर्य जसा मृगजळ भरतो, त्याप्रमाणे तोही निर्विकारामध्येच व्यापार करीत असतो; पण ते केल्याचा तिळभरही अभिमान धरीत नाही ५८.
सूर्यकांतीं अग्नि खवळे । तें कर्म म्हणती सूर्यें केलें ।
तैसें हस्तव्यापारें जें जें जाहलें । नाहीं केलें तें त्याणें ॥५९॥
तैसें हस्तव्यापारें जें जें जाहलें । नाहीं केलें तें त्याणें ॥५९॥
सूर्यकांतापासून अग्नि उत्पन्न होतो, तें कार्य सूर्याने केलें असें म्हणतात. त्याप्रमाणे त्याच्या हस्ताने जे जे व्यापार घडतात, ते ते त्याने केलेले नसतात ५९,
सूर्यकांतीं पाडावा अग्नी । हें नाहीं सूर्याचे मनीं ।
तेवीं मुक्त निरभिमानी । क्रियाकरणीं विचरतु ॥३६०॥
तेवीं मुक्त निरभिमानी । क्रियाकरणीं विचरतु ॥३६०॥
सूर्यकांतांतून अग्नि पाडावा, हे सूर्याच्या ध्यानीमनीही नसते; त्याप्रमाणे मुक्तही सर्व क्रिया करण्यामध्ये निरभिमानच असतो ३६०.
त्यासी चालवूं जातां 'पायें' । तळीं पृथ्वी नाहीं होये ।
आपण आपणियावरी पाहे । चालतु जाये स्वानंदें ॥६१॥
आपण आपणियावरी पाहे । चालतु जाये स्वानंदें ॥६१॥
(आतां पायाची क्रिया सांगतात ) त्याला पाय चालवू लागले असतां पायाखाली जमीन (जमीनपणाने) नाहीशी होते. तो आपण आपल्यावरच स्वानंदाने चालत जात असतो ६१.
जळींचा जळावरी तरंग । अभिन्नपणें चाले चांग ।
तैसा तो निजरूपीं साङ्ग । चालवी अंग चिद्‌रूपें ॥६२॥
तैसा तो निजरूपीं साङ्ग । चालवी अंग चिद्‌रूपें ॥६२॥
पाण्यातल्या लाटा पाण्यावर अभिन्नपणाने चालत असतात; त्याप्रमाणे तो आत्मस्वरूपामध्ये चित्स्वरूपानेच आपले अंग चालवीत असतो ६२.
तयासी असतांही चरण । आवडीं चाले चरणेंविण ।
करी सर्वांगें गमन । सर्वत्र जाण झालासे ॥६३॥
करी सर्वांगें गमन । सर्वत्र जाण झालासे ॥६३॥
त्याला पाय असून तो आवडीने पायांशिवाय चालतो; तो सर्वांगाने चालत असतो, कारण तो सर्वव्यापकच झालेला असतो ६३;
जेवीं अखंडदंडायमान । पायेंवीण चाले जीवन ।
तेवीं चरणेंवीण गमन । नित्य सावधान मुक्ताचें ॥६४॥
तेवीं चरणेंवीण गमन । नित्य सावधान मुक्ताचें ॥६४॥
ज्याप्रमाणे पाणी अखंडदंडायमान असून पायांवाचून चालत असते, त्याप्रमाणे नित्य सावधान असणाऱ्या मुक्ताचेही पायांशिवायच चालणे असते ६४.
सर्वथा पायेंविण । वायूचें सर्वत्र गमन ।
तैसेंच मुक्ताचें लक्षण । स्वरूपीं जाण सर्वत्र ॥६५॥
तैसेंच मुक्ताचें लक्षण । स्वरूपीं जाण सर्वत्र ॥६५॥
अगदी पायांशिवायच वायु जसा सर्वत्र गमन करतो, त्याप्रमाणेच आत्मस्वरूपांत संचार करणे हे मुक्ताचे लक्षण होय ६५.
यापरी न हालतां जाण । त्याचें सर्वत्र 'गमन' ।
नाठवे चालतेंपण । ऐसेंच लक्षण मुक्ताचें ॥६६॥
नाठवे चालतेंपण । ऐसेंच लक्षण मुक्ताचें ॥६६॥
ह्याप्रमाणे न हालतांच त्याचे सर्वत्र ठिकाणी 'गमन' असते. चालतेपणाची आठवणच त्याला असत नाही. असेंच मुक्ताचे लक्षण असते ६६.
मूळीं आत्मा आत्मी नाहीं जाणा । यालागीं स्त्रीपुरुषभावना ।
त्यासी सर्वथा आठवेना । दैवें 'अंगना' तो भोगी ॥६७॥
त्यासी सर्वथा आठवेना । दैवें 'अंगना' तो भोगी ॥६७॥
आतां मुक्ताचा स्त्रीभोग सांगतात)मूळामध्ये 'आत्मा' आणि ' आत्मी' अशी काही दोन नाहींत ह्याकरितां त्याला स्त्री-पुरुष भावना आठवतच नाही. प्रारब्धाच्या योगें तो स्त्रीचा उपभोग घेतो ६७.
नटु नाटकु अवगमला । पुरुष स्त्रीवेषें दिसों आला ।
स्त्रीपुरुषभावो संपादिला । तेवीं हा जाहला गृहस्थु ॥६८॥
स्त्रीपुरुषभावो संपादिला । तेवीं हा जाहला गृहस्थु ॥६८॥
नट नाटक शिकला म्हणजे तो पुरुष असूनही स्त्रीचा वेष घेऊन स्त्री दिसू लागतो. तेव्हां स्त्री आणि पुरुष हे दोन्ही भाव त्याच्यापाशी असतात. त्याप्रमाणेच हा गृहस्थाश्रमी झालेला असतो ६८.
कां अर्धनारीनटेश्वरीं । जो पुरुष तोचि नारी ।
मुक्तासी जाण तैशापरी । स्त्रीपुरुषाकारीं निजबोधु ॥६९॥
मुक्तासी जाण तैशापरी । स्त्रीपुरुषाकारीं निजबोधु ॥६९॥
किंवा अर्धनारी-नटेश्वरामध्ये जो पुरुष तोच स्त्री असतो. त्याचप्रमाणे मुक्तालाही स्त्रीच्या किंवा पुरुषाच्या आकारांत आत्मभावनाच असते ६९.
जेवीं कां आपुली साउली । आवडीं आपण आलिंगिली ।
तेवीं मुक्तें स्त्री भोगिली । द्वैताची भुली सांडोनी ॥३७०॥
तेवीं मुक्तें स्त्री भोगिली । द्वैताची भुली सांडोनी ॥३७०॥
आपली सावली आपणच आलिंगावी, त्याप्रमाणे द्वैताची कल्पना सोडून तो स्त्रीचा उपभोग घेतो ३७०.
छाया कोठें असे कोठें वसे । सरशी असतां ज्याची तो न पुसे ।
मुक्तासी जाण तैसें । लोलुप्य नसे स्त्रियेचें ॥७१॥
मुक्तासी जाण तैसें । लोलुप्य नसे स्त्रियेचें ॥७१॥
छाया अगदी जवळ असतांही ती कोठे असते व राहते ह्याची चौकशी ज्याची तो करीत नाही. त्याप्रमाणेच मुक्तांनाही स्त्रियेची आसक्ति असत नाहीं ७१.
एवं स्त्रीपुरुषविकारप्राप्ती । त्याची न मोडे आत्मस्थिती ।
दैवें जाहलिया संतती । आत्मप्रतीति तेथेंही ॥७२॥
दैवें जाहलिया संतती । आत्मप्रतीति तेथेंही ॥७२॥
अशा प्रकारे स्त्रीपुरुषांचे विकार उत्पन्न झाले तरी त्याची आत्मस्थिति मोडत नाही; आणि दैवयोगाने त्याला संतति झाली तरी तिच्या ठिकाणीही त्याला आत्मप्रतीतिच असते ७२.
'आत्मा वै पुत्रनामासि' । सत्यत्व आलें ये श्रुतीसी ।
पुत्रत्वें देखे आपणासी । निजरूपेंसीं सर्वदा ॥७३॥
पुत्रत्वें देखे आपणासी । निजरूपेंसीं सर्वदा ॥७३॥
ह्यामुळे 'आत्मा वै पुत्र नामासि' ह्या श्रुतीला येथे सत्यत्व येते. कारण, तो सर्वकाळ पुत्रांनाही आत्मभावनेनेच पाहतो. ७३.
स्वयें जनकु जननी । स्वयें क्रिडे पुत्रपणीं ।
आपणावांचूनि जनींवनीं । आणिक कोणी देखेना ॥७४॥
आपणावांचूनि जनींवनीं । आणिक कोणी देखेना ॥७४॥
तो आपणच माता असतो व आपणच पिता असतो. आणि पुत्ररूपाने आपणच क्रीडा करतो. त्याला जनांत किंवा वनांत आपल्यावांचून दुसरे कोणीच दिसत नाहीं ७४.
एवं स्त्रीपुत्रसंतती । जेवीं आकाशी मेघपंक्ती ।
काळें येती काळें जाती । तैशी स्थिती मुक्ताची ॥७५॥
काळें येती काळें जाती । तैशी स्थिती मुक्ताची ॥७५॥
मिळून स्त्री पुत्र संतति ही मुक्तांना आकाशांतील ढगांप्रमाणे वाटतात. ती यथाकाली येतात आणि जातात ७५.
स्त्रीसंभोगीं जें होय सुख । तें सुख मुक्तासी सदा देख ।
यालागी स्त्रीकाम‍अभिलाख । नाही विशेख मुक्तासी ॥७६॥
यालागी स्त्रीकाम‍अभिलाख । नाही विशेख मुक्तासी ॥७६॥
स्त्रीसंभोगापान जें सुख प्राप्त होते, ते सुख मुक्तांना सदासर्वकाल असते. त्यामुळे मुक्ताला स्त्रीकामाचा विशेषसा अभिलाष नसतो ७६.
जैसे राजहंसापाशीं शेण । तैसें मुक्तापाशीं जाण 'धन' ।
त्यावरी त्याचें नाहीं मन । उदासीन सर्वदा ॥७७॥
त्यावरी त्याचें नाहीं मन । उदासीन सर्वदा ॥७७॥
(आतां धनाच्या दृष्टीविषयी सांगतात )-राजहंसाला जसें शेण, तसे मुक्ताला धन वाटते. त्याचे मन त्यावर कधीच नसते. तो सदासर्वदा उदासीनच असतो ०७.
व्याघ्रासी वाढिलें मिष्टान्न । तें त्यासी जैसें नावडे जाण ।
तैसें मुक्तासी नावडे धन । धनलोभीपण त्या नाहीं ॥७८॥
तैसें मुक्तासी नावडे धन । धनलोभीपण त्या नाहीं ॥७८॥
वाघाला मिष्टान्न वाढले, तर ते जसें त्याला आवडत नाही, त्याप्रमाणे मुक्कालाही धन आवडत नाही. कारण त्याला धनाचा लोभच नसतो ७८.
पोतास कापुराचा डला । जेवीं नातळे काउळा ।
तेवीं अनर्घ्यरत्‍नमाळा । मुक्तें सांडिल्या थुंकोनि ॥७९॥
तेवीं अनर्घ्यरत्‍नमाळा । मुक्तें सांडिल्या थुंकोनि ॥७९॥
कावळा चरत असतां त्याला कापराचा डल्ला (ढीग) पडलेला दिसला, तरी त्याला तो जसा शिवत नाही, त्याप्रमाणे अमूल्य रत्नमालाही मुक्काने धुंकून टाकलेल्या असतात ७९.
ज्यासी धनलोभाची आस्था । त्यासी कल्पांतीं न घडे मुक्तता ।
तैसें स्त्रीकामिया सर्वथा । नव्हे परमार्थता निजबोधु ॥३८०॥
तैसें स्त्रीकामिया सर्वथा । नव्हे परमार्थता निजबोधु ॥३८०॥
ज्याला धनलोभाची आस्था असते, त्याला कल्पांतीसुद्धा मुक्तता घडत नाही. त्याचप्रमाणे स्त्रीची वासना असते त्यालाही कधी परमार्थांची किंवा आत्मज्ञानाची प्राप्ति होत नाही ३८०.
मुक्ताचिये निद्रेपाशीं । समाधि ये विश्रांतीसी ।
शिणली धांवे माहेरा जैशी । तैसी विसाव्यासी येतसे ॥८१॥
शिणली धांवे माहेरा जैशी । तैसी विसाव्यासी येतसे ॥८१॥
(आतां निंदेविषयी सांगतात) सासरी दगदगलेली मुलगी विसाव्याकरितां जशी माहेरास येते, त्याप्रमाणे मुक्ताच्या निदेपाशी समाधिही विश्रांतीला येत असते ८१.
जागृतिस्वप्नसुषुप्तीसी । नातळोनि तींही अवस्थांसी ।
निजीं निजे निजत्वेंसीं । अहर्निशीं निजरूपें ॥८२॥
निजीं निजे निजत्वेंसीं । अहर्निशीं निजरूपें ॥८२॥
जागृति, स्वप्न आणि सुषुप्ति ह्या तिन्ही अवस्थांना स्पर्श न करता तो रात्रंदिवस आत्मस्वरूपानें स्थित होऊन आत्म्यामध्येच निजलेला असतो ८२.
निजीं निजों जातां निर्धारा । तळीं हरपली धरा ।
वरी ठावो नाहीं अंबरा । ऐशिया सेजारामाजीं निजे ॥८३॥
वरी ठावो नाहीं अंबरा । ऐशिया सेजारामाजीं निजे ॥८३॥
अशा रीतीनें तो आत्मस्वरूपांत निजला असतां खाली जमीन नाही, आणि वर आकाश नाही, अशा शय्येवर तो शयन करतो ८३.
नवल निजती त्याची वोज । चालतां बोलतां न मोडे नीज ।
खातां जेवितां अखंड नीज । सहजीं सहज निजरूप ॥८४॥
खातां जेवितां अखंड नीज । सहजीं सहज निजरूप ॥८४॥
त्याच्या निद्रेचा मोठा चमत्कार आहे. तो हा की, चालतांबोलतांनासुद्धा त्याच्या निजेचा मोड होत नाही ! खातांजेवतांनाही तो अखंड निर्जेत असतो. सारांश, तो सहजपणे निजरूपच होऊन राहातो ८४.
निजवितें कां उठवितें । दोनी तोचि आहे तेथें ।
कोण कोणा जागवितें । निजे सुचित्तें निजरूपें ॥८५॥
कोण कोणा जागवितें । निजे सुचित्तें निजरूपें ॥८५॥
निजविणारा व उठविणारा दोन्ही तोच असतो. तेथे जागविणार तरी कोण कोणाला ? तो स्वस्थचित्ताने निजरूपांत निजलेला असतो ८५.
जागतां निजेशीं वागे । वागतांही नीज लागे ।
एवं नीजरूप जाहला अंगें । निद्रेचेनि पागें पांगेना ॥८६॥
एवं नीजरूप जाहला अंगें । निद्रेचेनि पागें पांगेना ॥८६॥
तो जागा असला तरी निजेंत असतो; आणि निजेंत असला तरी जागा असतो. असा स्वयंभूच निजरूप बनून गेल्यामुळे तो निद्रेचा पांगला होऊन राहात नाही ८६.
शय्या-शयन सेजार । अवघे तोचि असे साचार ।
आपुल्या निजाचें आपण घर । नित्य निरंतर निजीं निजे ॥८७॥
आपुल्या निजाचें आपण घर । नित्य निरंतर निजीं निजे ॥८७॥
शय्या, शयन आणि शयनमंदिर सारें वस्तुतः तोच असतो. तो आपल्या स्वरूपाचे स्वतःच घर असल्यामुळे निरंतर निजरूपांतच निजून राहातो ८७.
ऐसें जें जें करूं जाय कर्म । तेथ तेथ प्रकटे परब्रह्म ।
मुक्तासी एकुही नाहीं नेम । हें मुख्य वर्म मुक्ताचें ॥८८॥
मुक्तासी एकुही नाहीं नेम । हें मुख्य वर्म मुक्ताचें ॥८८॥
अशा रीतीने तो जै जै कर्म करावयास जातो, तेथें तेथें परब्रह्मच प्रगट होतें. मुक्ताला नेम असा एकही नाही. मुक्ताचे मुख्य वर्म ते हेच ८८.
मुक्तासी नेमबंधन । तैं अंगीं लागलें साधन ।
साधन असतां मुक्तपण । न घडे जाण सर्वथा ॥८९॥
साधन असतां मुक्तपण । न घडे जाण सर्वथा ॥८९॥
मुक्ताला जर नेमाचे बंधन लागेल, तर मग त्याच्या अंगाला साधनही चिकटेल आणि साधन आले की मग मुक्तपण कधीच घडणार नाही ८९.
मुक्तासी तंव आसक्ती । सर्वदा नाहीं सर्वार्थी ।
शेष प्रारब्धाचे स्थितीं । कर्में निफजतीं निरपेक्ष ॥३९०॥
शेष प्रारब्धाचे स्थितीं । कर्में निफजतीं निरपेक्ष ॥३९०॥
मुक्ताला आसक्ति तर कशाचीच कधी असत नाही, त्याच्या हातून शेष प्रारब्धाप्रमाणे निरपेक्ष कमैं होत असतात ३९०.
ज्याचा निमाला अहंकारु । तो माझें स्वरूप साचारु ।
ये अर्थी न लगे विचारु । वेदशास्त्र-संमत ॥९१॥
ये अर्थी न लगे विचारु । वेदशास्त्र-संमत ॥९१॥
ज्याचा अहंकार नाहीसा झाला, तो खरोखर माझेच स्वरूप आहे. ह्याबद्दल विचार करण्याचे कारणच नाही. कारण तें वेदशास्त्रांनाही संमत आहे ९१.
जो नित्यमुक्त निर्विकारी । तो वर्ततां वर्ते मजमाझारीं ।
मी तया आंतुबाहेरीं । जेवीं सागरीं कल्लोळ ॥९२॥
मी तया आंतुबाहेरीं । जेवीं सागरीं कल्लोळ ॥९२॥
जो नित्यमुक्त आणि निर्विकार असतो, तो व्यवहारांत वागतांना माझ्यामध्येच वागत असतो. लाटांच्या आंत बाहेर जसा समुद्र असतो, तसा त्याच्या आंत बाहेर मीच असतों ९२.
यापरी झाला जो परब्रह्म । त्यासी स्वप्नप्राय धर्माधर्म ।
बाधूं न शके इंद्रियकर्म । हें त्याचें वर्म तो जाणे ॥९३॥
बाधूं न शके इंद्रियकर्म । हें त्याचें वर्म तो जाणे ॥९३॥
याप्रमाणे जो परब्रह्मस्वरूप होऊन राहातो, त्याला धर्माधर्म हे स्वप्नप्राय होत. इंद्रियांचे कर्मही त्याला बाधक होऊ शकत नाही, वर्म त्याचे तोच जाणे ! ९३.
न तथा बध्यते विद्वान् तत्र तत्रादयन् गुणान् ।
प्रकृतिस्थोऽप्यसंसक्तो यथा खं सवितानिलः ॥ १२ ॥
प्रकृतिस्थोऽप्यसंसक्तो यथा खं सवितानिलः ॥ १२ ॥
[श्लोक १२] असे समजून प्रकृतीत राहूनसुद्धा तिच्यापासून एकदम अलिप्त असतो त्यामुळे त्या कर्मांनी बद्ध होत नाही जसे आकाश, सूर्य आणि वायू कोणाचेही गुणदोष ग्रहण करीत नाहीत की कोठे लिप्त होत नाहीत. (१२)
जिंहीं इंद्रियीं कर्म करितां । मूर्खासी झाली दृढबद्धता ।
तिंहीं इंद्रियीं वर्ततां ज्ञाता । नित्यमुक्तता अनिवार ॥९४॥
तिंहीं इंद्रियीं वर्ततां ज्ञाता । नित्यमुक्तता अनिवार ॥९४॥
ज्या इंद्रियांनी कर्म केले असतां मूर्खाला दृढ बंधन प्राप्त होते, त्याच इंद्रियांनी ज्ञाता कर्म करीत असता त्याला नित्यमुक्तता निश्रित असते ९४.
मूर्खासी कर्मीं अभिमान । ज्ञाता सर्व कर्मीं निरभिमान ।
बंधमोक्षाचें कारण । अहंकारु जाण जीवांसी ॥९५॥
बंधमोक्षाचें कारण । अहंकारु जाण जीवांसी ॥९५॥
मूर्खाला कर्माचा अभिमान असतो; आणि ज्ञाता सर्व कर्मात निरभिमान असतो. जीवांना बंधमोक्षाला कारण अहंकार आहे हे लक्षांत टेव ९५.
'अहं कर्ता' 'अहं भोक्ता' । हेचि मूर्खाची दृढबद्धता ।
तें प्रकृतिकर्म आपुले माथां । नेघे ज्ञाता अभिमानें ॥९६॥
तें प्रकृतिकर्म आपुले माथां । नेघे ज्ञाता अभिमानें ॥९६॥
मी वर्ता, मी भोक्ता हेच मूर्खाचे दृढबंधन होय. परंतु तें प्रकृतिकर्म ज्ञाता अभिमानाने आपल्या माथ्यावर घेत नाहीं ९६.
तेचि ज्ञात्याची निरभिमानता । तुज म्यां सांगितली आतां ।
इंद्रियां विषयो भोगवितां । आपुली अभोक्तृता तो जाणे ॥९७॥
इंद्रियां विषयो भोगवितां । आपुली अभोक्तृता तो जाणे ॥९७॥
तोच ज्ञात्यांचा निरभिमानपणा तुला मी आतां सांगितला. इन्द्रियांना विषयभोग भोगावयास देतांना आपला अभोक्तेपणा तो पूर्णपणे जाणत असतो ९७.
आपुली छाया विष्ठेवरी पडे । अथवा पालखीमाजीं चढे ।
तो भोगु आपणियां न घडे । तैसेंचि देह रोकडें मुक्तासी ॥९८॥
तो भोगु आपणियां न घडे । तैसेंचि देह रोकडें मुक्तासी ॥९८॥
आपली छाया विष्ठेवर पडली किंवा पालखीत चढली, तरी त्याचे सुखदुःख आपल्याला काही घडत नाही. त्याप्रमाणे देहाचे सुखदुःख किंवा मानापमान मुक्काला बाधत नाहीं ९८.
मज होआवी विषयप्राप्ती । हेंही ज्ञाते न वांछिती ।
विषय मिथ्यात्वें देखती । जेवीं कां संपत्ती चित्रींची ॥९९॥
विषय मिथ्यात्वें देखती । जेवीं कां संपत्ती चित्रींची ॥९९॥
मला विषयसुख मिळावे, अशीही ज्ञाते इच्छा करीत नाहीत. चित्रांतील संपत्तीप्रमाणे विषय हे मिथ्याच आहेत असे ते समजतात ९९.
यालागीं असोनियां देहीं । तो नित्यमुक्त विदेही ।
त्यासी प्रकृतिगुणांच्या ठायीं । अभिमानु नाहीं सर्वथा ॥४००॥
त्यासी प्रकृतिगुणांच्या ठायीं । अभिमानु नाहीं सर्वथा ॥४००॥
म्हणून ज्याला प्रकृतीच्या गुणांमध्ये मुळीच अभिमान नाहीं, तो देहांत असूनही विदेही आणि नित्यमुक्तच असतो ४००.
एकनाथी भागवत अध्याय ११ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १ ते १००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १0१ ते २००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या २०१ ते ३००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ३०१ ते ४००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ४०१ ते ५००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ५०१ ते ६००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ६०१ ते ७००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ७०१ ते ८००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ८०१ ते ९००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ९०१ ते १०००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १००१ ते ११००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या ११०१ ते १२००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १२०१ ते १३००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १३०१ ते १४००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १४०१ ते १५००
एकनाथी भागवत अध्याय ११ ओव्या १५०१ ते १५८१
एकनाथी भागवत
एकनाथी भागवत अध्याय १ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ३ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ४ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ५ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ६ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ७ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ८ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ९ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १० अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ११ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १२ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १३ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १४ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १५ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १६ अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय सतरावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय अठरावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकोणविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय विसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय बाविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय तेविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय चोविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय पंचविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय सव्विसावा अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २७ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २८ अर्थासहित अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २९ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ३० अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ३१ अर्थासहित
Loading...