​तुझा मुकुट नाकळे वेदासी । तेथ भक्तांचा चाबुक खोंविसी ।

देखतां सकळिकां रायांसी । रणीं घोडे धुसी निजांगें ॥ १०१ ॥
वागोरे धरोनि दांतीं । चारी घोडे चहूं हातीं ।
धुतां न लाजसी श्रीपती । भक्ताधीन निश्चितीं तूं ऐसा ॥ १०२ ॥
बंदीचा सोडविला ज्यासी । तो उग्रसेन स्वामी करिसी ।
उच्छिष्टें धर्माघरींचीं काढिसी । शेखीं गायी राखिसी नंदाच्या ॥ १०३ ॥
असो ते थोरांची थोर मात । तूंचि मिळोनि गोपाळात ।
उभ‍उभ्यां खासी त्यांचा भात । छंदें नाचत त्यांचेनी ॥ १०४ ॥
न म्हणसी सोवळें ओवळें । प्रत्यक्ष केवळ गोवळे ।
त्यांचेनि उच्छिष्टकवळें । स्वानंदमेळें डुल्लसी ॥ १०५ ॥
द्रौपदीचिये अतिसांकडीं । नेसतीं जाहलासि तूं लुगडीं ।
गोपिकांचिया निज‍आवडीं । तूं कडोविकडीं नाचसी ॥ १०६ ॥
पूर्णकलश नेतां पाहीं । कांटा मोडला गोपीचे पायीं ।
तो पाय धरूनि हातीं दोंही । तूं कांटा लवलाहीं फेडिसी ॥ १०७ ॥
खांदीं वाहिलें दुर्वासासी । द्वारपाळ तूं बळीपाशीं ।
ऐसा भक्ताधीन तूं होसी । वचनें वर्तसी दासांच्या ॥ १०८ ॥
देवा तूं ऐसें म्हणसी । गोवळत्व सत्यत्वें मानिसी ।
तें तुज न घडे हृषीकेशी । तूं पूज्य होसी सुरनरां ॥ १०९ ॥

( पूर्वश्लोकींचें पद ) ‘श्रीमत्किरीटतटपीडितपादपीठः ॥’

इंद्र चंद्र आणि महेंद्र । ब्रह्मा बृहस्पति आणि शंकर ।
ऐसे पूज्य जे कां ईश्वर । तेही तुझे किंकर श्रीकृष्णा ॥ ११० ॥
तुझे आसनाचे पादपीठीं । यांच्या मुकुटमणियांच्या कोटी ।
घर्षणीं झणत्कार उठी । नमस्कारा दाटी सुरवरां ॥ १११ ॥
तुझी आज्ञा न मानितां । ब्रह्मादिकांचिया माथां ।
साटू वाजे जी सर्वथा । मा इतरांची कथा ते कोण ॥ ११२ ॥
तुझे आज्ञेभेणें जाण । वायु वागवी नेमस्त प्राण ।
सूर्य चालवी दिनमान । तुझे आज्ञेभेणें गोविंदा ॥ ११३ ॥
तुझे आज्ञेचे भयभागीं । समुद्र मर्यादा नुल्लंघी ।
तुझ्या आज्ञेच्या नियोगी । वर्षिजे मेघीं जळ काळीं ॥ ११४ ॥
तुझे आज्ञेची अगाध थोरी । स्वयें मृत्यु वंदी शिरीं ।
तोही स्वकाळळीं प्रळयो करी । आज्ञेबाहेरी कदा न निघे ॥ ११५ ॥
आशंका ॥
मी तंव नंदाचा खिल्लारी । उग्रसेनाची सेवा करीं ।
माझीं हे एवढी थोरी । मिथ्या मुरारी म्हणशील ॥ ११६ ॥
तुवां पाडूनि काळाचे दांत । गुरुपुत्र आणिला एथ ।
इंद्र केला मानहत । गोकुळीं अद्‍भुत वर्षतां ॥ ११७ ॥
इतरांची गोठी कायशी । हो‍ऊनि वत्सें वत्सपांसीं ।
वेड लाविलें विधात्यासी । शेखीं गोवळ होसी नंदाचा ॥ ११८ ॥
बाणकैवारालागुनी । शिव आला अतिकोपोनी ।
तो त्वां जिंकिला अर्धक्षणी । शार्ङ्गपाणी ईश्वरेश्वरा ॥ ११९ ॥
तुझी भेटी घ्यावयाकारणें । उत्कंठा वाहिजे नारायणें ।
ब्राह्मण अपत्यद्वारा तेणें । तुझी भेटी वांछिणें सर्वदा ॥ १२० ॥
तूं भक्तकाजपंचानन । सत्य करावया अर्जुन ।
क्षीरसागरीं रिघोनि जाण । कृष्णनारायण भेटले ॥ १२१ ॥
दोहींचे भेटीची परवडी । संत जाणती निजआवडीं ।
दोघां मिठी पडली गाढी । निजात्मगोडी अभिन्न ॥ १२२ ॥
कृष्णीं विराला नारायण । कीं नारायणामाजीं श्रीकृष्ण ।
दोघां नाहीं दोनीपण । स्वरूप परिपूर्ण एकत्वें ॥ १२३ ॥
तेथ अर्जुनासी जाहली व्यथा । थित्या अंतरलों कृष्णनाथा ।
तंव शेषशयनीं होय देखता । नारायणता श्रीकृष्णीं ॥ १२४ ॥
तो तूं भक्तकाजकैवारी । लीलाविग्रही अवतारधारी ।
अवतार धरिसी नानापरी । दीनोद्धारी श्रीकृष्णा ॥ १२५ ॥
यापरी गा हृषीकेशी । अगाध महिमा तुझेपाशीं ।
येचि अवतारीं आम्हांसी । प्रतीती निश्चयेंसी पैं आली ॥ १२६ ॥
अखंड ऐश्वर्याची स्थिती । अनावृत ज्ञानस्फूर्ती ।
अद्वयानंदा नाहीं च्युती । ‘अच्युत’ निश्चितीं या हेतू ॥ १२७ ॥
ऐसा तूं अनंत अपरंपार । नियंता ईश्वराचा ईश्वर ।
तरी तूं भक्तकरुणाकर । तोही प्रकार अवधारीं ॥ १२८ ॥

*****************************

(पूर्वश्लोकींचा चरण) ‘योऽरोचयन् सहमृगैः स्वयमीश्वराणाम् ॥’

देवां दुर्लभ जो नमस्कारा । तो तू रिसां आणि वानरां ।
खेंव देसी रामचंद्रा । लीलावताराचेनि नटनाट्यें ॥ १२९ ॥
तुवां बोलावें कृपा करूनी । यालागीं वेद तिष्ठे सावधानीं ।
तो तू वानरांच्या कानीं । गुज आळोंचूनी सांगशी ॥ १३० ॥
तुझें ज्ञान न कळे वेदशास्त्रां । तो तूं विचार पुससी वानरां ।
अनुसरोनि त्यांच्या मंत्रा । उपायद्वारा वर्तसी ॥ १३१ ॥
यज्ञींचीं अवदानें प्रांजळें । कदा न घेसी यज्ञकाळें ।
तो तूं वानरांची वनफळें । खासी कृपाबळें सप्रेम ॥ १३२ ॥
ऐसें भक्तांचें निजप्रेम । तूं प्रतिपाळिसी मेघश्याम ।
त्या तुजमाजीं नाहीं विषम । तूं आत्माराम जगाचा ॥ १३३ ।
‘एतदशेषबंधो’
तूं अंतर्यामीं निजसखा । परमात्मा हृदयस्थ देखा ।
तुजमाजीं भूतां भौतिकां । भिन्न आवांका असेना ॥ १३४ ॥
तूं जडातें चेतविता । मूढातॆं ज्ञानदाता ।
सकळ जीवां आनंदविता । तुझिया चित्सत्ता जग नांदे ॥ १३५ ॥
मातापित्यांचें सख्यत्व देखा । तो प्रपंचयुक्त आवांका ।
तूं हृदयस्थ निजसखा । सकळ लोकां सुखदाता ॥ १३६ ॥
ऐसा तूं सर्वांचा हृदयस्थ । सर्ववंद्यत्वें अतिसमर्थ ।
जाणासी हृदयींचा वृत्तांत । स्वामी कृपावंत दीनांचा ॥ १३७ ॥
यापरी गा हृषीकेशी । दीनदयाळू निजभक्तांसी ।
ऐशिया सांडूनि स्वामीसी । कोण धनांधासी भजेल ॥ १३८ ॥

तं त्वाखिलात्मदयितेश्वरमाश्रितानां
सर्वार्थदं स्वकृतविद्विसृजेत को नु ।
को वा भजेत् किमपि विस्मृतयेऽनुभूत्यै
किं वा भवेन्न तव पादरजोजुषां नः ॥ ५ ॥

विधाता आणि हरि हर । हे मायागुणीं गुणावतार ।
तूं मायानियंता ईश्वर । भक्तकरुणाकर सुखदाता ॥ १३९ ॥
त्या तुझी करितां निजभक्ती । चारी पुरुषार्थ चारी मुक्ती ।
भक्तांसी लोटांगणीं येती । एवढी अर्थप्राप्ती निजभक्तां ॥ १४० ॥
निजभक्तांचें मनोगत । तूं सर्वज्ञ जाणता भगवंत ।
भक्तहृदयींचें हृद्‌गत । जाणोनि सर्वार्थ तूं देसी ॥ १४१ ॥
भावार्थाचें भोक्तेपण । जाणता तूं एक श्रीकृष्ण ।
तुजवेगळें हें लक्षण । आणिका जाण कळेना ॥ १४२ ॥
ऐसा स्वामी तूं उत्तमोत्तम । तुझेनि साधकां सुख परम ।
आणिक नाहीं तुजसम । तूं स्वामी पुरुषोत्तम सर्वांचा ॥ १४३ ॥
तूं सर्वांचा स्वामी होसी । परी कृपाळु निजभक्तांसी ।
अग्निविषादि नानाबाधेंसीं । तुवां ‘प्रल्हादासी’ रक्षिलें ॥ १४४ ॥
तुज भक्तांची कृपा प्रबळ । उत्तानचरणाचें तानें बाळ ।
करोनियां वैराग्यशीळ । ‘ध्रुवासी’ अढळ तुवां केलें ॥ १४५ ॥
शत्रुबंधु ‘विभीषण’ । तुज झाला अनन्यशरण ।
त्याचे कृपेस्तव जाण । सकुळीं रावण उद्धरिला ॥ १४६ ॥
छळूनि बांधिलें ‘बळीसी’ । शेखीं कृपा उपजली कैसी ।
त्याचे द्वारीं द्वारपाळ होसी । निजलाजेसी सांडूनि ॥ १४७ ॥
ऐशी भक्तकृपा तुजापाशीं । भक्तहृद्गत तूं जाणसी ।
ऐशा सांडूनि निजस्वामीसी । कोण धनांधांसी सेवील ॥ १४८ ॥
देहेंद्रियां जें सुख भासे । तें तुझेनि सुखलेशें ।
तो तूं सकळसुखसमावेशें । प्रसन्न अनायासें निजभक्तां ॥ १४९ ॥
साधु जाणती तुझा महिमा । तूं ज्ञानियांचा अभेद आत्मा ।
भक्तप्रिय पुरुषोत्तमा । तुझा सुखाचा प्रेमाअप्रमेय ॥ १५० ॥
तुझे सेवेचिया संतोखें । भक्त सुखावले निजसुखें ।
त्यांसी देहद्वंद्वजन्मदुःखें । स्वप्नींही संमुखें कदा नव्हती ॥ १५१ ॥
तुझ्या भजनसुखें तुझे भक्त । विषयीं हो‍ऊनि विरक्त ।
ते राज्य समुद्रवलयांकित । थुंकोनि सांडित तुच्छत्वें ॥ १५२ ॥
सकळभोगवैभवेंसीं । स्वर्ग आलिया भक्तांपाशीं ।
ते उपेक्षिती तयासी । जेवीं राजहंसीं थिल्लर ॥ १५३ ॥
जे विनटले भजनाच्या ठायीं । ते तूं सुखरूप करिसी पाहीं ।
देहीं असतांचि विदेही । सर्वा ठायीं समसाम्यें ॥ १५४ ॥
ऐसा स्वामी तूं हृषीकेशी । सदा संतुष्ट निजभक्तांसीं ।
कठिणत्व नाहीं सेवेसी । कैसें म्हणसी तें ऐक ॥ १५५ ॥
जाणें न लगे परदेशासी । आणि अनवसरु नाहीं सेवेसी ।
भक्तांनिकट अहर्निशीं । तूं हृदयनिवासी निजत्मा ॥ १५६ ॥
सेवेलागीं न लगे धन । शरीरकष्ट न लगती जाण ।
तुझ्या चरणीं ठेविल्या मन । तूं स्वानंदघन तुष्टसी ॥ १५७ ॥
तूं तुष्टोनि करिशी ऐसें । सांडविसी प्रपंचाचें पिसें ।
त्रिगुणेंसीं त्रिपुटी नासे । अनायासें मिथ्यात्वें ॥ १५८ ॥
ऐसा तूं सुसेव्य आणि कृपाळू । निजस्वामी तूं दीनदयाळू ।
तुझी सेवा सांडी तो बरळू । मूर्ख केवळू अतिमंद ॥ १५९ ॥
निमेषोन्मेषांचे व्यापार । तुझेनि चालती साचार ।
तुझे सेवेसी विमुख नर । ते परमपामर अभाग्य ॥ १६० ॥
तुझी सेवा सुखरूप केवळ । तीस उपेक्षूनियां बरळ ।
विषयांचे विषकल्लोळ । जे सर्वकाळ वांछिती ॥ १६१ ॥
ज्या विषयांचा विषलेश । थित्या निजसुखा करी नाश ।
जन्ममरणांचा विलास । दुःख असोस भोगावी ॥ १६२ ॥
त्या विषयांचे विषयदाते । इंद्र-महेंद्र कृपणचित्तें ।
त्यांसी भजती जे विषयस्वार्थें । तेही निश्चितें अभाग्य ॥ १६३ ॥
तुझिया कृपा तुझे भक्त । सुखसंपन्न अतिसमर्थ ।
संसारी असोनि विरक्त । हें नवल एथ नव्हे देवा ॥ १६४ ॥
तुझें चरणरज जे सेविती । पृथुजनकादि नृपती ।
त्यासी इंद्रादिक वंदिती । पायां लागती ऋद्धिसिद्धी ॥ १६५ ॥
आकल्प करितां तपःस्थिति । ज्या सिद्धींची नव्हे प्राप्ती ।
त्या सिद्धी भक्तां शरण येती । ऐसी श्रेष्ठ भक्ति पैं तुझी ॥ १६६ ॥
आणिक साधनें न करितां । तुझे भजनीं ठेविल्या चित्ता ।
सर्व सिद्धी होते शरणागता । स्वभावतां भक्तांसी ॥ १६७ ॥
यापरी तुझे उपकार । भक्तांप्रति घडले अपार ।
त्यासी तैंचि घडे प्रत्युपकार । हरिचरणीं साचार जैं स्वयें विरे ॥ १६८ ॥
तेंचि विरालेंपण ऐसें । जेवीं प्रतिबिंब बिंबीं प्रवेशे ।
कां घटाकाशींचेनि आकाशें । होईजे जैसें महदाकाश ॥ १६९ ॥
ऐसें तुजमाजीं न विरतां । प्रत्युपकार न ये हाता ।
जो पुरवी सर्व स्वार्था । त्यासी विसरतां अधःपातु ॥ १७० ॥

नैवोपयन्त्यपचितिं कवयस्तवेश
ब्रह्मयुषापि कृतमृद्धमुदः स्मरन्तः ।
योऽन्तर्बहिस्तनुभृतामशुभं विधुन्वन्
आचार्यचैत्यवपुषा स्वगतिं व्यनक्ति ॥ ६ ॥

तुजमाजीं न विरतां साचार । ब्रह्मायु हो‍ऊनियां नर ।
योगयागें शिणतां अपार । प्रत्युपकार कदा न घडे ॥ १७१ ॥
असो सज्ञान ज्ञाते जन । करितां नानविध साधन ।
तुझिया उपकारा उत्तीर्ण । अणुप्रमाण कदा नव्हती ॥ १७२ ॥
तो उपकार कोण म्हणसी । निजभक्तांच्या कल्मषांसी ।
सबाह्यभ्यंतर निर्दळिसी । उभयरूपेंसीं कृपाळुवा ॥ १७३ ॥
अंतरीं अंतर्यामीरूपें । बाह्य सद्‌गुरुस्वरूपें ।
भक्तांची सबाह्य पापें सहित संकल्पें निर्दळिसी ॥ १७४ ॥
अंतर्यामी आणि सद्‌गुरु । उभयररूपें तूं करुणाकरु ।
निरसूनि भक्तभवभारु । निजनिर्धारु धरविसी ॥ १७५ ॥
निजनिर्धाराचें लक्षण । सहजें हारपे मीतूंपण ।
स्वयें विरे देहाभिमान । जन्मजरामरण मावळे ॥ १७६ ॥
गेलिया जन्मजरामरण । सहजें होती आनंदघन ।
ऐसे तुझिया कृपें जाण । उपकारें पूर्ण निजभक्त ॥ १७७ ॥
ऐसी आपुली स्वरूपस्थिती । भक्तां अर्पिसी कृपामूर्ती ।
तो तूं निजस्वामी श्रीपती । पूज्य त्रिजगतीं त्रिदशांसी ॥ १७८ ॥
ऐसे तुझेनि निजप्रसादें । भक्त सुखी जाहले स्वानंदें ।
ते उरलेनि प्रारब्धें । सदा स्वानंदबोधें वर्तती ॥ १७९ ॥
ते देहीं असोनि विदेही । कर्म करूनि अकर्ते पाहीं ।
ऐसे उपकार भक्तांच्या ठायीं । तेकैसेनि उतरायी होतील ॥ १८० ॥
तुज केवीं होइजे उत्तीर्ण । तुझेनि मनासी मनपण ।
तुझेनि बुद्धीसी निश्चयो जाण । इंद्रियां स्फुरण तुझेनी ॥ १८१ ॥
निमेषोन्मेषांचे व्यापार । तुझेनि चालती साचार ।
नीच नवे तुझे उपकार । उत्तीर्ण नर कदा नव्हती ॥ १८२ ॥
जें जें करावें साधन । तें सिद्धी पावे तुझे कृपेन ।
त्या तुज उत्तीर्णपण । सर्वथा जाण असेना ॥ १८३ ॥
यापरी करूनि उपकार । तुवां उद्धरिले थोरथोर ।
आतां सुगमोपायें भवसागर । तरती भोळे नर तें सांग ॥ १८४ ॥
सुगमोपायें स्वरूपप्राप्ती । भाळेभोळे जन पावती ।
तैसा उपाय श्रीपती । कृपामूर्ति सांगावा ॥ १८५ ॥
तूं गेलिया निजधामा । दीन तरावया मेघश्यामा ।
सुगम उपयाचा महिमा । पुरुषोत्तम मज सांग ॥ १८६ ॥
म्हणोनि घातिलें लोटांगण । मस्तकीं धरिले श्रीचरण ।
तरावय दीन जन । सुगम साधन सांगिजे ॥ १८७ ॥
उद्धवें प्रार्थिला श्रीपती । अबळें उद्धरावया निश्चितीं ।
त्याचेनि धर्में त्रिजगती । त्यासी कृपामूर्ती तुष्टला ॥ १८८ ॥
उद्धवें प्रार्थिला श्रीपती । तेणें सुखावला शुकही चित्तीं ।
उल्लासोनि स्वानंदस्थिथी । म्हणे परीक्षिती सावध ॥ १८९ ॥
सुगम उपायस्थितीं । तरावया त्रिजगतीं ।
उद्धवें विनविला श्रीपती । त्यासी कृपामूर्ति तुष्टला ॥ १९० ॥
संसारतरणोपायबीज । ब्रह्मप्राप्तीचें ब्रह्मगुज ।
सुगमें साधे सहज निज । तें अधोक्षज सांगेल ॥ १९१ ॥
अबळें उद्धरावया निश्चितीं । उद्धवें प्रार्थिला श्रीपती ।
त्याचेनि धर्में त्रिजगती । सुगमस्थितीं तरेल ॥ १९२ ॥
निजधामा गेलिया श्रीकृष्णनाथ । दीनें तरावया समस्त ।
उद्धवें सेतु बांधिला एथ । ब्रह्मप्राप्त्यर्थ प्रश्नोक्तीं ॥ १९३ ॥
उद्धवें प्रार्थूनि श्रीकृष्ण । उद्धरावया दीन जन ।
ब्रह्मप्राप्तीची पव्हे जाण । सुगम संपूर्ण घातली ॥ १९४ ॥
एवं उद्धवप्रश्नस्थितीं । शुक सुखावे वचनोक्तीं ।
तेंचि परीक्षितीप्रती । सुनिश्चितीं सांगत ॥ १९५ ॥

श्रीशुक उवाच-
इत्युद्धवेनात्य‍नुरक्तचेतसा
पृष्टो जगत्क्रीडनकः स्वशक्तिभिः ।
गृहीतमूर्तित्रय ईश्वरेश्वरो
जगाद सप्रेममनोहरस्मितः ॥ ७ ॥

जो ज्ञानियांचा शिरोमणी । जो ब्रह्मचाऱ्यां मुकुटमणी ।
जो योगियंमाजीं अग्रगणी । जो सिद्धासनीं वंदिजे ॥ १९६ ॥
जो ब्रह्मज्ञानाचा निजनिधी । जो स्वानंदबोधाचा उदधी ।
जो भूतदयेचा क्षीराब्धी । तो शुक स्वबोधीं बोलत ॥ १९७ ॥
पांडवकुळीं उदारकीर्ती । कौरवकुळीं तुझेनि भक्ती ।
धर्मस्थापक त्रिजगतीं । ऐक परीक्षिति सभाग्या ॥ १९८ ॥
जग जें भासे विचित्रपणें । तें जयाचें लीलाखेळणें ।
खेळणेंही स्वयें होणें । शेखीं अलिप्तपणें खेळवी ॥ १९९ ॥
विचित्र भासे जग जाण । ज्याचेनि अंगें क्रीडे संपूर्ण ।
जग ज्याचें क्रीडास्थान । जगा जगपण ज्याचेनि ॥ २०० ॥