मराठी साहित्याचा डिजिटल खजिना.

    एकनाथी भागवत अध्याय २८ अर्थासहित अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २८ ओव्या २०१ ते ३००

    त्या संसाराची आधावती । गुणसाम्यें तोचि ‘प्रकृति’ ।
    तेथ उत्पत्तिस्थिति-प्रळयार्थी । क्षोभिकाशक्ति ‘काळ’ तो झाला ॥ २०१ ॥
    तो काळ आपल्या सत्ताशक्तीं । उपजवी पाळी संहारी अंतीं ।
    ऐशा पुनःपुनः आवृत्ती । जेणें किती करवीत ॥ २०२ ॥
    एवं संसार तो ब्रह्मस्फूर्ति । लीलाविग्रहें साकारस्थिती ।
    मी विश्वेश्वर विश्वमूर्ती । बहुधा व्यक्ती मी एक ॥ २०३ ॥
    यालागीं जो जो पदार्थ दिसे । तेणें तेणें रूपें आत्मा भासे ।
    मजवेगळा पदार्थ नसें । हें मानी विश्वासें तो धन्य ॥ २०४ ॥
    मीचि एक बहुधा व्यक्ती । वेदही साक्षी येचि अर्थीं ।
    ‘विश्वतश्चक्षु’ या वेदोक्तीं । श्रुति मज गाती सर्वदा ॥ २०५ ॥
    ऐसें असतां नवल कैसें । जीव भुलला कल्पनावशें ।
    अहंता वाढवी देहाध्यासें । तो म्हणे देव न दिसे तिहीं लोकीं ॥ २०६ ॥
    सत्य मानूनि भेदभान । जीव झाला अतिअज्ञान ।
    भुलला आपण्या आपण । देहाभिमान दृढ झाला ॥ २०७ ॥
    देहाभिमानाचें दृढपण । तेंचि ‘बद्धतेचें लक्षण’ ।
    देहाभिमानाचें निरसन । ‘मुक्तता’ जाण ती नांव ॥ २०८ ॥
    समूळ मिथ्या देहाभिमान । मिथ्या भेदाचें भवभान ।
    त्याचें आद्यंत निर्दळण । होतें लक्षण हरि सांगे ॥ २०९ ॥

    अमूलमेतद् बहुरूपरूपितं
    मनोवचःप्राणशरीरकर्म ।
    ज्ञानासिनोपासनया शितेन
    च्छित्वा मुनिर्गां विचरत्यतृष्णः ॥ १७ ॥

    भेदरूपें भवभान । मनसा वाचा कर्म प्राण ।
    देहद्वयाचें जें स्फुरण । तें निर्मूळ जाण उद्धवा ॥ २१० ॥
    भेदें बहुरूप भवपटळ । विचारितां तें निर्मूळ ।
    विचित्र भासावया भवजाळ । आत्म्यावेगळें स्थळ असेना ॥ २११ ॥
    आत्म्याहूनि संसार भिन्नं । म्हणती ते केवळ अज्ञान ।
    त्यांसी बहुरूपें भवभान । देहभिमान वाढवी ॥ २१२ ॥
    त्यादेहाभिमानाचे पोटीं । कर्माकर्मांची आटाटी ।
    जन्ममरणांचिया कोटी । दुःख संकटीं जीव भोगी ॥ २१३ ॥
    ऐसा दुःखादाता देहाभिमान । समूळ जाणोनियां आपण ।
    त्याचें करावया निर्दळण । अनुतापी पूर्ण जो स्वयें होय ॥ २१४ ॥
    तेणें आचार्य‌उपास्ती । लाहोनि ज्ञानखड्‍गाची प्राप्ती ।
    गुरुवाक्यसाहणेप्रती । सतेजद्युती खड्‍ग केलें ॥ २१५ ॥
    भववृक्षाचा समूळ कंद । देहाभिमान अतिसुबद्ध ।
    अद्वैतसाधनें साधक शुद्ध । तेणें समूळ छेद करावा ॥ २१६ ॥
    एवं छेदूनि देहाभिमान । उरलेनि आयुष्यें जाण ।
    मही विचरती सज्जन । निरभिमान निजनिष्ठा ॥ २१७ ॥
    तेथ इच्छा निंदा द्वेष तृष्णा । सर्वथा नातळें पैं जाणा ।
    मनचि मुकलें मनपणा । इच्छादि तृष्णा तेथ कैंची ॥ २१८ ॥आशंका ॥
    समूळ संसारनिर्दळण । करी ऐसें तें ज्ञान कोण ।
    त्या ज्ञानासी कोण साधन । साधल्या ज्ञान फल काय ॥ २१९ ॥
    याचें समूळ श्रवण । उद्धवाचें वांछी मन ।
    तें जाणोनियां श्रीकृष्ण । स्वयें निरूपण सांगत ॥ २२० ॥

    ज्ञानं विवेको निगमस्तपश्च
    प्रत्यक्षमैतिह्यमथानुमानम् ।
    आद्यन्तयोरस्य यदेव केवलं
    कालश्च हेतुश्च तदेव मध्ये ॥ १८ ॥

    नित्यानित्यविवेक । या नांव ‘ज्ञान’ चोख ।
    देहद्वयाचा प्रकाशक । आत्मा सम्यक जाणती ज्ञाते ॥ २२१ ॥
    सेवावया स्वादरस-नव्हाळी । प्रथम उंसाचीं पानें साळी ।
    मग ऊंस तोही बळें पिळी । तोही रस आळीं तैं शर्करा लाभे ॥ २२२ ॥
    तेहि शर्करा परिपाकबळें । तैं साखरचि केवळें ।
    केळें आणि नारेळें । करिती नाना फळें मूळींच्या गोड्या ॥ २२३ ॥
    तेवीं स्थूळाचें निराकरण । लिंगदेहाचें उपमर्दन ।
    अहंकाराचें निर्दळण । करूनि पूर्ण ब्रह्म पावती ज्ञाते ॥ २२४ ॥
    तें ब्रह्म निर्गुण निराकार । तद्‌रूपें देखती चराचर ।
    यापरी विवेकचतुर । वस्तूचा निर्धार जाणती ॥ २२५ ॥
    यापरी गा विचक्षण । जाणती वस्तूचें लक्षण ।
    या नांव पैं ‘विवेकज्ञान’ । उद्धवा जाण निश्चित ॥ २२६ ॥
    वस्तु निःशब्द निर्गुण । तेथ जें श्रुतिचें स्फुरण ।
    इत्थंभूत शब्दज्ञान । वेद तो जाण निगम माझा ॥ २२७ ॥
    तो मी वेदरूप नारायण । यालागीं वेदवचन प्रमाण ।
    श्रुत्यर्थ शब्दज्ञान । करी पावन पाठकां ॥ २२८ ॥
    जाणावया निजात्मस्वरूप । देहादि विषयांचा अनुताप ।
    जेणें साधक होती निष्पाप । या नांव ‘तप’ उद्धवा ॥ २२९ ॥
    अनुतापें दमितां मन । होय पापाचें क्षालन ।
    तेव्हां श्रुत्यर्थे आपण । कल्पी ‘अनुमान’ वस्तूचें ॥ २३० ॥
    देह जड मूढ अचेतन । तेथ चेतनात्मक नारायण ।
    देहाचें मानूनि मिथ्यापण । अद्वैतीं मन मुसावे ॥ २३१ ॥
    तें अद्वैतप्राप्तीचें लक्षण । अनन्यभावें आपण ।
    सद्गुरूसी रिघावें शरण । निरभिमान भावार्थें ॥ २३२ ॥
    सद्भावें अनन्यशरण । तो गुरुकृपा पावे आपण ।
    पाहोनि अधिकारलक्षण । गुरु गुह्यज्ञान उपदेशी ॥ २३३ ॥
    ‘सर्वही निष्टंक परब्रह्म’ । हें श्रुतिगुह्य उत्तमोत्तम ।
    एथ भाग्यें जो सभाग्य परम । त्यासाचि सुगम ठसावे ॥ २३४ ॥
    गुरुवचन पडतां कानीं । वृत्ति निजात्मसमाधानीं ।
    विनटोनि ठेली चिद्घनीं । सुखसमाधानीं स्वानंदें ॥ २३५ ॥
    तयासी पुढतीं साधन । अथवा कर्माचें कर्माचरण ।
    तेथ बोलों शके कोण । वेदीं मौन घेतलें ॥ २३६ ॥
    जेथ द्वंद्वाची निमाली स्फूर्ती । सकळ दुःखांची समाप्ती ।
    देहीं विदेहवस्तुप्राप्ती । ‘प्रत्यक्ष’ म्हणती या नांव ॥ २३७ ॥
    पुसूनियां विसराचा ठावो । आठवेंवीण नित्य आठवो ।
    अखंड स्वरूपानुभवो । ‘प्रत्यक्ष’ पहा हो या नांव ॥ २३८ ॥
    मी आत्मा स्वानंदकंद । ऐसा अखंडत्वें परमानंद ।
    ‘प्रत्यक्ष’ पदाचा हा निजबोध । स्वयें गोविंद बोलिला ॥ २३९ ॥
    हाचि बोध सभाग्याकडे । श्रवणमात्रें त्या आतुडे ।
    एका मननें जोडे । एका सांपडे निदिध्यासें ॥ २४० ॥
    एकासी तो प्रत्यगावृत्तीं । हा बोध ठसावे चित्तीं ।
    एका माझिया अद्वैतभक्तीं । मी सगळा श्रीपति आतुडें ॥ २४१ ॥
    निजबोध साधावया पूर्ण । उद्धवा हें तों मुख्य साधन ।
    एवं साधलिया निजज्ञान । फळ कोण तें ऐक ॥ २४२ ॥
    जो मी सृष्टिआदि अनंतु । नित्यमुक्तत्वें अहेतु ।
    तो मी भवमूळा मूळहेतु । सृष्टिसृजिता अच्युतु स्वलीला ॥ २४३ ॥
    तेथ रजोगुणाचिये स्थिती । स्त्रष्टरूपें मीचि पुढतीं ।
    अद्वैतीं दावीं अनेक व्यक्ती । सृष्टिउत्पत्तिकर्ता तो मी ॥ २४४ ॥
    जैसें मूळेंवीण सफळ झाड । वाढविलें निजांगीं गोड ।
    तेवीं सृष्टिसंरक्षणीं कोड । मज निचाडा चाड प्रतिपालनीं ॥ २४५ ॥
    बुद्धिबळें एक काष्ठाचे पोटीं । तेथ राजा प्रधान पशु प्यादा उठी ।
    त्यांसी पूर्वकर्म नाहीं गांठीं । तेवीं निष्कर्मे सृष्टिप्रकाशिता तो मी ॥ २४६ ॥
    निष्कर्मे जग समस्त । सृजिता मीमांसकमत ।
    ठकोनि ठेलें निश्चित । जग सदोदित निष्कर्मब्रह्म ॥ २४७ ॥
    जेवीं बुद्धिबळांचा खेळ । अचेतनीं युद्ध प्रबळ ।
    तेवीं लोकरक्षणीं कळवळ । सृष्टिप्रतिपाळ मी कर्ता ॥ २४८ ॥
    प्रकृतीच्या जडमूढ सारी । पुरुषाचेनि सचेतन निर्धारीं ।
    काळफांसे घेऊनि करीं । खेळविता चराचरीं मी एक विष्णु ॥ २४९ ॥
    तेथ अचेतना झुंजारीं । न मरत्या महामारीं ।
    एका जैत एक हारी । उभयपक्षांतरीं खेळविता मी ॥ २५० ॥
    सोंगटीं निमालियापाठीं । कवण पुण्यात्मा चढे वैकुंठीं ।
    कोण पडे नरकसंकटीं । तैसा जाण सृष्टीं बंधमोक्ष ॥ २५१ ॥
    तेवीं न मोडतां एकलेपण । त्या खेळाच्या ऐसें जाण ।
    जगाचें करीं मी पालन । दुजेंपण नातळतां ॥ २५२ ॥
    दोराचा सर्पाकार । सबळ बळें मारी वीर ।
    तैसा सृष्टीसी संहार । मी प्रळयरुद्र पैं कर्ता ॥ २५३ ॥
    स्वप्नीं भासलें जग संपूर्ण । तेथूनि जागा होतां आपण ।
    स्वप्न निर्दळितां कष्ट कोण । तैसा मी जाण प्रळयकर्ता ॥ २५४ ॥
    सृष्टिसी उत्पत्ति स्थिति निदान । आत्मा आत्मत्वें अखंड पूर्ण ।
    तेंचि स्वरूप सज्ञान । स्वानुभवें आपण हो‍ऊनि ठेलें ॥ २५५ ॥
    तें निजरूप झालों म्हणणें । हेंही बोलणें लाजिरवाणें ।
    तें स्वयंभ असतां ब्रह्मपणें । होणें न होणें भ्रममात्र ॥ २५६ ॥
    मिथ्या दोराचा सर्पाकार । भासतां तो असे दोर ।
    निवर्तल्या सर्पभरभार । दोर तो दोर दोररूपें ॥ २५७ ॥
    तेवीं सृष्टीसी उत्पत्ति होतां । आत्मा जन्मेना तत्त्वतां ।
    सृष्टीचा प्रतिपाळकर्ता । आत्मा सर्वथा वाढेना ॥ २५८ ॥
    सृष्टीसी महाप्रळय होतां । आत्मा नायके प्रळयवार्ता ।
    उत्पत्तिस्थितिनिदानता । आत्मा तत्त्वतां अविकारी ॥ २५९ ॥
    एवं साधनीं सधूनि ज्ञान । साधक झाले सज्ञान ।
    तें अबाधित ब्रह्म पूर्ण । स्वयें आपण हो‍ऊनि ठेले ॥ २६० ॥
    अज अव्यय स्वानंदघन । साधक झाले ब्रह्म पूर्ण ।
    हें ज्ञानाचें फळ संपूर्ण । उद्धवा जाण निश्चित ॥ २६१ ॥
    हें ज्ञानफळ आलिया हाता । उत्पत्ति स्थिति प्रळय होतां ।
    अखंड परिपूर्ण निजात्मता । ते सदृष्टांता हरि सांगे ॥ २६२ ॥

    यथा हिरण्यं स्वकृतं पुरस्तात्
    पश्चाच्च सर्वस्य हिरण्मयस्य ।
    तदेव मध्ये व्यवहार्यमाणं
    नानापदेशैरहमस्य तद्वत् ॥ १९ ॥

    मुकुट कुंडले करकंकणें । न घडितां सोनें सोनेपणें ।
    त्याचीं करितां नाना भूषणे । लेणेंपणें उणें नव्हेचि हेम ॥ २६३ ॥
    ते मोडतां अळंकारठसे । सोनें अविकार संचलें असे ।
    तेवीं उत्पत्तिस्थितिविनाशें । माझें स्वरूप चिदंशें अविनाशी ॥ २६४ ॥
    माझें स्वरूप शुद्ध परब्रह्म । तेथ नाना रूप नाना नाम ।
    भासतांही जग विषम । ब्रह्मरस समसाम्यें ॥ २६५ ॥
    जेवीं सूर्याचे किरण । सूर्यावेगळे नव्हती जाण ।
    तेवीं जग मजशीं अभिन्न । तेंचि निरूपण हरि सांगे ॥ २६६ ॥

    विज्ञानमेतत् त्रियवस्थमङ्ग
    गुणत्रयं कारणकार्यकर्तृ ।
    समन्वयेन व्यतिरेकतश्च
    येनैव तुर्येण तदेव सत्यम् ॥ २० ॥

    सत्त्वगुणें जागरण । रजोगुणें दिसे स्वप्न ।
    तमोगुणें सुषुप्ति जाण । लागे संपूर्ण गाढ मूढ ॥ २६७ ॥
    ऐसें तिहीं अवस्थायुक्त मन । कार्य कर्तृत्व कारण ।
    त्रिविध जग भासे संपूर्ण । ब्रह्म समन्वयें जाण सदोदित ॥ २६८ ॥
    मृत्तिकेवेगळा घट न दिसे । तंतूवेगळा पट न प्रकाशे ।
    तेवीं मजवेगळें जग नसें । जें जें भासे तें मद्‌रूप ॥ २६९ ॥
    जो मी तिनी गुणांतें नातळता । अवस्थात्रयातें नाकळता ।
    तिंही अवस्थांतें प्रकाशिता । तो मी चवथा जाण ‘तुरीय’ ॥ २७० ॥
    तिन्ही अवस्था तिन्ही गुण । दृश्य द्रष्टा आणि दर्शन ।
    त्रिपुटीप्रकाशिता पूर्ण । ती मी चवथा जाण ‘तुरीय’ ॥ २७१ ॥
    जो मी तुरीय सच्चिद्घन । त्या माझ्या ठायीं अवस्थागुण ।
    नभीं नीळिमा मिथ्या भान । तैसे नसते जाण भासती ॥ २७२ ॥
    आशंका ॥
    ‘तिंही अवस्थांचें ज्ञान पाहीं । देखिजे समस्तांच्या ठायीं ।
    चवथें ज्ञान ‘तुरीय’ कांहीं । ऐकिलें नाहीं गोविंदा’ ॥ २७३ ॥
    चौथे ज्ञान तुरीयावस्था । मिथ्या म्हणसी न विचारतां ।
    तेचिविखीं विशदार्था । श्रीकृष्ण तत्त्वतां सांगत ॥ २७४ ॥ ‘व्यतिरेकतश्च’ ॥
    देहादिप्रपंचव्यतिरेकता । भूतीं भूतांचा लयो पाहतां ।
    लीन झालिया गुणावस्था । उरे मी चवथा ‘तुरीय’ ॥ २७५ ॥
    तें एवंविध बोलों जातां । वेदीं मूग आरोगिले सर्वथा ।
    हें अनुभवैकवेद्य तत्त्वतां । शब्दप्रगल्भता सरेना ॥ २७६ ॥
    एथ न चले युक्तिप्रयुक्ती । न चले जाणिवेची व्युत्पत्ती ।
    न चले लक्ष्यलक्षणस्थिति । गुरुकृपाप्राप्ती ‘तुरीय’ ॥ २७७ ॥
    जागृत्यादि सर्वही सत्ता । सुषुप्ति सर्वही असतां ।
    याचा ‘तुरीय’ मी प्रकाशिता । मजविण सर्वथा त्या भासती केवीं ॥ २७८ ॥
    जो सुषुप्तीं साक्षित्व पावता । तो मी ‘तुरीय’ जाण पां चौथा ।
    त्या मज सत्यस्वरूपता । केला निश्चितार्था निश्चयो वेदें ॥ २७९ ॥
    त्या स्वरूपावेगळें एथ । जें भासे तें मिथ्याभूत ।
    तेचि अर्थीं श्रीकृष्णनाथ । असे सांगत निजबोधें ॥ २८० ॥

    न यत् पुरस्तादुत यन्न पश्चात्
    मध्ये च तन्न व्यपदेशमात्रम् ।
    भूतं प्रसिद्धं च परेण यद्यद्
    तदेव तत्स्यादिति मे मनीषा ॥ २१ ॥

    जागृतीमाजीं जें जें दिसे । तें तें जागृतीसवें नासे ।
    स्वप्नीं जें जें आभासे । तें स्वप्नासरिसें मावळे ॥ २८१ ॥
    जागृती स्वप्न निकार्येंसीं । दोनी हारपती सुषुप्तीपाशीं ।
    सुषुप्ती हारपे जागृतीसीं । यापरी प्रपंचासी सत्यत्व नाहीं ॥ २८२ ॥
    प्रपंच सृष्टीपूर्वीं नाहीं । प्रळयानंतर नुरेचि कांहीं ।
    मध्येंचि आभासे जें कांहीं । तें मिथ्या पाहीं असंत ॥ २८३ ॥
    प्रपंचाचें वोडंबर । नामरूपाचे उभारी भार ।
    तें प्रयक्ष देखों नश्वर । गंधर्वनगर तत्प्राय ॥ २८४ ॥
    पित्यादेखतां पुत्र मरे । पुत्रादेखतां पिता झुरे ।
    काळें काळ अवघेंचि सरे । कोणीही नुरे क्रियेसी ॥ २८५ ॥
    सागरीं जे लहरी उसासे । उसासली ते स्वयेंचि नासे ।
    तेवीं नामरूपा आलें दिसे । तें अनायासें नश्वर ॥ २८६ ॥
    प्रपंच हें नाममात्र । येरवीं परमात्मा मी स्वतंत्र ।
    एवं संसाराचें जन्मपत्र । नेणोनि दुस्तर मानिती जीव ॥ २८७ ॥
    प्रपंच ज्यापासूनि झाला । जेणें सर्वार्थीं प्रकाशिला ।
    अंतीं ज्यामाजीं सामावला । तो तद्‌रूप संचला निजात्मा ॥ २८८ ॥
    शुक्तिकारजतन्यायें जाण । प्रपंच ब्रह्मेंसीं अभिन्न ।
    जें प्रपंचाचे स्फुरे स्फुरण । तें ब्रह्मचि पूर्ण उद्धवा ॥ २८९ ॥
    त्या माझेनि सत्य श्रुतिस्मृती । तो मी सत्यपदीज्ञ श्रीपती ।
    त्रिसत्य सत्य तुजप्रती । सांगितला निश्चितीं निजभावार्थ ॥ २९० ॥
    ऐकोन देवाचें वचन । उद्धव आशंकी आपण ।
    एकाचेनि मतें जाण । प्रपंच भिन्न मानिती ॥ २९१ ॥
    प्रपंचासी देवो कांहीं । निजांगीं आतळला नाहीं ।
    ऐसें तूं कल्पिसी कांहीं । ऐक तेविषयीं सांगेन ॥ २९२ ॥

    अविद्यमानोऽप्यवभासते यो
    वैकारिको राजससर्ग एषः ।
    ब्रह्म स्वयंज्योतिरतो विभाति
    ब्रह्मेन्द्रियार्थात्मविकारचित्रम् ॥ २२ ॥

    मुख्यत्वें मन विकारी पूर्ण । त्यासी मिळूनि तिनी गुण ।
    नसताचि संसार जाण । विचित्रा भरण दाखवी ॥ २९३ ॥
    मन बुद्धि चित्ता अहंकार । आणि अधिष्ठाते सुरवर ।
    हे सत्त्वगुणाचे विकार । जाण साचार उद्धवा ॥ २९४ ॥
    रजोगुणाचीं दशेंद्रियें । पंचभूतें पंचविषये ।
    तमोगुणिया जन्म होये । ते जनासी पाहें भुलविती ॥ २९५ ॥
    जेवीं वोडंबरियाचा खेळ । नसताचि भासे प्रबळ ।
    तेवीं त्रिगुणांचें विचित्र जाळ । मिथ्या निर्मूळ आभासे ॥ २९६ ॥
    ब्रह्म स्वयें अकारण । स्वप्रकाशें प्रकाशमान ।
    तेंचि प्रपंचाचें महाकारण । प्रकाशक जाण स्वयें झालें ॥ २९७ ॥
    जेवीं छायामंडपींच्या नाना व्यक्ती । तद्‌रूप भासे दीपदीप्तीं ।
    तेवीं जगदाकारें स्वयंज्योती । भासें मी चिन्मूर्ति परमात्मा ॥ २९८ ॥
    एवं प्रपंचाचें जें स्फुरण । तें स्वप्रकाश ब्रह्म पूर्ण ।
    हें हातवसूनि ब्रह्मज्ञान । विकल्पच्छेदन हरि सांगे । २९९ ॥

    एवं स्फुटं ब्रह्म विवेकहेतुभिः
    परापवादेन विशारदेन ।
    छित्त्वाऽत्मसन्देहमुपारमेत
    स्वानन्दतुष्टोऽखिलकामुकेभ्यः ॥ २३ ॥

    पूर्वीं बोलिलों यथानिगुती । ब्रह्मज्ञान नानायुक्तीं ।
    ते करतलामलकस्थिती । प्रकट प्रतीती प्रमाण ॥ ३०० ॥​

    एकनाथी भागवत

    एकनाथी भागवत अध्याय १ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ३ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ४ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ५ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ६ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ७ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ८ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ९ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १० अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ११ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १२ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १३ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १४ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १५ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १६ अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय सतरावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय अठरावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकोणविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय विसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय बाविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय तेविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय चोविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय पंचविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय सव्विसावा अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २७ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २८ अर्थासहित अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २९ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ३० अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ३१ अर्थासहित

    महत्वाचे संग्रह

    पोथी आणि पुराण

    आणखी वाचा

    आरती संग्रह

    आणखी वाचा

    श्लोक संग्रह

    आणखी वाचा

    सर्व स्तोत्र संग्रह

    आणखी वाचा

    सर्व ग्रंथ संग्रह

    आणखी वाचा

    महत्वाचे विडिओ

    आणखी वाचा
    Loading...