मराठी साहित्याचा डिजिटल खजिना.

    एकनाथी भागवत अध्याय २८ अर्थासहित अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २८ ओव्या १0१ ते २००

    प्रपंच मजवरी आभासे । परी मी प्रपंचामाजीं नसें ।

    जेवीं मृगजळाचेनि रसें । सूर्य काळवशें भिजेना ॥ १०१ ॥
    त्रिविध प्रपंचाचें जाळ । मजवरी दिसे हें निर्मूळ ।
    जेवीं गगन भासे सुनीळ । परी तेथ अळुमाळ नीळिमा नाहीं ॥ १०२ ॥
    ‘जग प्रत्यक्ष डोळां दिसे । तें तूं निर्मूळ म्हणसी कैसे’ ।
    हे आशंका मानिसी मानसें । ऐक अनायासें तो बोध ॥ १०३ ॥

    इदं गुणमयं विद्धि त्रिविधं मायया कृतम् ॥ ७ ॥
    एतद्विद्वान्मदुदितं ज्ञानविज्ञाननैपुणम् ।
    न निन्दति न च स्तौति लोके चरति सूर्यवत् ॥ ८ ॥

    अध्यात्म अधिदैव अधिभूत । हें त्रिविध जग मायाकृत ।
    नसतें मजमाजीं आभासत । जाण निश्चित त्रिगुणात्मक ॥ १०४ ॥
    उद्धवा चिथ्या म्हणोनि तूं एथ । झणें होशी उपेक्षायुक्त ।
    येणें मद्वाक्यें साधुसंत । ज्ञानविज्ञानार्थ पावले ॥ १०५ ॥
    प्रपंचाचें मिथ्या भान । तेंचि ज्ञानांचे मुख्य ज्ञान ।
    येणें ज्ञानें जो सज्ञान । तोचि समान सर्वांभूतीं ॥ १०६ ॥
    यालागीं हूतांचे गुणागुण । कदा न वदे निंदास्तवन ।
    सूर्याचे परी जाण । विचरे आपण समसाम्यें ॥ १०७ ॥
    बदरिकाश्रम उत्तरदेशीं । सेतुबंध दक्षिणेसी ।
    सूर्य संमुख सर्वांसी । विमुखता त्यासी असेना ॥ १०८ ॥
    सूर्य संमुख पूर्वेच्यांसी । तोचि विमुख पश्चिमेच्यांसी ।
    नाहीं तेवीं मी सर्वत्र सर्वांसी । विमुखता मजसी असेना ॥ १०९ ॥
    सामर्थें तम दवडूनि जाण । भूतांसी सूर्य भेटे आपण ।
    तेविं जगाचे दवडूनि दोषगुण । साधुसज्जन विचरती ॥ ११० ॥
    जें हें बोलिलें ज्ञानलक्षण । तेंचि सिद्धांचें पूर्णपण ।
    मुमुक्षीं हें अनुसंधान । सावधान साधावें ॥ १११ ॥
    हेंचि पाविजे जिजज्ञान । तेचि अर्थींचें साधन ।
    उद्धवालागीं श्रीकृष्ण । स्वमुखें आपण सांगत ॥ ११२ ॥

    प्रत्यक्षेणानुमानेन निगमेनात्मसंविदा ।
    आद्यन्तवदसञ्ज्ञात्वा निःसङ्गो विचरेदिह ॥ ९ ॥

    जे जन्मोनि नाशवंत । ते सर्वही जाण असंत ।
    आसक्ति सांडोनियां तेथ । उदास विरक्त वर्तावें ॥ ११३ ॥
    सटवल्याचें बारसें । कोणी न करिती उल्हासें ।
    नश्वर देह वाढतां तैसें । मूर्ख मानसे सुखावती ॥ ११४ ॥
    उत्पत्तिविनाशलक्षण । त्याचें देव सांगतो प्रमाण ।
    नित्य भूतांचें जन्ममरण । देखिजे आपण ‘प्रत्यक्ष’ ॥ ११५ ॥
    ‘अनुमान’ करितां साचार । जें जें देखिजे साकार ।
    मेरुपृथ्व्यादि आकार । होती नश्वर प्रळयांतीं ॥ ११६ ॥
    येचि अर्थीं वेदोक्ती । नाशवंत अष्टधा प्रकृति ।
    जीवभाव नासे गा प्रांतीं । गर्जती श्रुती येणें अर्थें ॥ ११७ ॥
    एथ आपुलाही अनुभव असे । जड विकारी तें तें नासे ।
    हें कळत असे गा आपैसें । जग अनायासें नश्वर ॥ ११८ ॥
    वडील निमाले देखती । पुत्रपौत्र स्वयें संस्कारिती ।
    तरी स्वमृत्यूची चिंता न करिती । पडली भ्रांती देहलोभें ॥ ११९ ॥
    पुत्र पितरां पिंडदान देती । उत्तम गति त्यांची चिंतिती ।
    आपुली गति न विचारितीं । नश्वर आसक्ती देहलोभें ॥ १२० ॥
    आत्मा केवल प्रकाशघन । प्रपंच जड मूढ अज्ञान ।
    हें ऐकोनि उद्धवें आपण । देवासी प्रश्न पूसतु ॥ १२१ ॥

    उद्धव उवाच-
    नैवात्मनो न देहस्य संसृतिर्द्रष्ट्टदृश्ययोः ।
    अनात्मस्वदृशोरीश कस्य स्यादुपलभ्यते ॥ १० ॥

    आत्मा नित्यमुक्त चिद्घन । त्यासी न घडे भवबंधन ।
    देह जड मूढ अज्ञान । त्यासी संसार जाण घडेना ॥ १२२ ॥
    एथ भवबंधन हृषीकेशी । सांग पां बाधक कोणासी ।
    जरी तूं संसार नाहीं म्हणसी । तो प्रत्यक्ष जगासी जडलासे ॥ १२३ ॥
    आत्म्यासी विचारितां जाण । भवबंधा न दिसे स्थान ।
    येचि अर्थींचें न घडतेपण । उद्धव आपण सांगत ॥ १२४ ॥

    आत्माव्ययोऽगुणः शुद्धः स्वयंज्योतिरनावृतः ।
    अग्निवद्दारुवदचिद्देहः कस्येह संसृतिः ॥ ११ ॥

    आत्मा चिद्‌रूप अविनाशी । गुण निर्गुण नातळे ज्यासी ।
    कर्माकर्मपापपुण्यासी । ठाव त्यापाशीं असेना ॥ १२५ ॥
    परादिवाचा नव्हे उच्चार । यालागीं म्हणीपें ‘परात्पर’ ।
    प्रकृतिगुणीं अविकार । प्रकृतिपर परमात्मा ॥ १२६ ॥
    जयाच्या स्वप्रकाशदीप्तीं । रविचंद्रादि प्रकाशती ।
    प्रकाशें प्रकाशे त्रिजगती । तेजोमूर्ती परमात्मा ॥ १२७ ॥
    ऐशिया आत्म्याच्या ठायीं । भवबंधन न लगे कांहीं ।
    सूर्य बुडे मृगजळाच्या डोहीं । तैं आत्म्यासी पाहीं भवबंध ॥ १२८ ॥
    खद्योततेजें सूर्य जळे । बागुलाभेणें काळ पळे ।
    मुंगीचेनि पांखबळें । जैं उडे सगळें आकाश ॥ १२९ ॥
    वारा आडखुळीला आडीं पडे । जैं थिल्लरामाजीं मेरु बुडे ।
    तरी भवबंध आत्म्याकडे । सर्वथा न घडे गोविंदा ॥ १३० ॥
    देहाकडे भवबंधन । मूर्खही न मानिति जाण ।
    देह जड मूढ अज्ञान । त्यासी भवबंधन कदा न घडे ॥ १३१ ॥
    जैं दगडाचें पोट दुखे । कोरडें काष्ठ चरफडी भुकें ।
    तैं देहाकडे यथासुखें । भवबंध हरिखे लागता ॥ १३२ ॥
    जैं डोंगरासी तरळ भरे । मृत्तिका नाहाणालागीं झुरे ।
    कोळसेनि काळें होय अंधारें । तैं भवबंधभारें देह दाटे ॥ १३३ ॥
    म्हणसी देहात्मसंगतीं । घडे भवबंधाची प्राप्ती ।
    विचारितां तेही अर्थीं । न घडे श्रीपति तें ऐक ॥ १३४ ॥
    आत्मास्वप्रकाश महावन्ही । देह तो जड मूढ काष्ठस्थानीं ।
    तो मिळतां आत्ममिळणीं । सांडी जाळूनि तत्काळ ॥ १३५ ॥
    जैं अग्निमाजीं संवादें । कापूर आठ प्रहर नांदे ।
    तैं देहात्मनिजसंबंधें । देह भवबंधें नांदता ॥ १३६ ॥
    म्हणसी काष्ठामाजीं अग्नि असे । परी तो काष्ठचि हो‍ऊनि नसे ।
    मथूनि काढिल्या निजप्रकाशें । जाळी अनायासें काष्ठतें ॥ १३७ ॥
    तेवीं आत्मा देहामाजीं असे । परी तो देहचि हो‍ऊनि नसे ।
    देहप्रकाशक चिदंशे । भवबंधपिसें त्या न घडे ॥ १३८ ॥ आशंका ॥
    म्हणशी ‘आत्म्याचे निजसंगतीं । जैं कळोनि जाय भूतव्यक्ती ।
    तैं भूतांची वर्तती स्थिती । कैशा रीतीं’ तें ऐक ॥ १३९ ॥
    छायामंडपीं दीप प्रकाशी ॥ नाचवी कागदांच्या बाहुल्यासी ।
    तेच लावितां दीपासी । जाळी अनायासीं त्या व्यक्तीं ॥ १४० ॥
    तेवीं आत्म्याचे स्वसत्ताशक्तीं । भूतें दैवयोगें वर्तती ।
    स्वयंभू झाल्या आत्मस्थिती । भूतव्यक्ती उरेना ॥ १४१ ॥
    करितां आत्म्याचें अनुसंधान । संसाराचें नुरे भान ।
    तेथ भूताकृति भिन्नभिन्न । कैंच्या जाण अतिबद्ध ॥ १४२ ॥
    यापरी भवबंधन । मज पाहतां मिथ्या जाण ।
    भवबंधालागीं स्थान । नेमस्त जाण असेना ॥ १४३ ॥
    आत्म्याच्या ठायीं ना देहीं । उभयसंबंधींही नाहीं ।
    भवबंध मिथ्या पाहीं । त्यासी ठावो कोठेंही असेना ॥ १४४ ॥
    कोपों नको श्रीकृष्णनाथा । माझेनि निजनिर्धारे पाहतां ।
    भवबंध मिथ्या तत्त्वतां । निश्चयें चित्ता मानलें ॥ १४५ ॥
    ऐकोनि उद्धवाचें वचन । हरिखें वोसंडला श्रीकृष्ण ।
    माझा उद्धव झाला सज्ञान । निजात्मखूण पावला ॥ १४६ ॥
    सत्य मिथ्या भवबंधन । ऐकोनि उद्धवाचें वचन ।
    परमानंदें डोले श्रीकृष्ण । जीवें निंबलोण करूं पाहे ॥ १४७ ॥
    आत्म्यास भवबंध नाहीं । शेखींन दिसे देहाच्या ठायीं ।
    हा विवेक नेणिजे जिंहीं । त्यासी भवबंध पाहीं हरि सांगे ॥ १४८ ॥

    श्रीभगवानुवाच-
    यावद्देहेन्द्रियप्राणैः आत्मनः सन्निकर्षणम् ।
    संसार फलवांस्तावद् अपार्थोऽप्यविवेकिनः ॥ १२ ॥

    जो वर्णाश्रमांहीपरता । जो बंधमोक्षां अलिप्तता ।
    जो देहद्वंद्वा नातळता । तो उद्धवहितार्था हरि बोले ॥ १४९ ॥
    मी कृश स्थूळ गौर श्याम । हे देहाचे ‘देहधर्म’ ।
    मी काणा मुका बहिरा परम । हे ‘इंद्रियधर्म’ इंद्रियांचे ॥ १५० ॥
    क्षुधातृषादि अनुक्रम । हा प्रणांचा ‘प्राणधर्म’ ।
    कामक्रोधलोभादि संभ्रम । हा ‘मनोधर्म’ मनाचा ॥ १५१ ॥
    सत्त्वगुणाची ‘जागृती’ । रजोगुणें ‘स्वप्नस्फूर्ती’ ।
    तमोगुणें जाड्य ‘सुषुप्ती’ । जाण निश्चितीं देहयोगें ॥ १५२ ॥
    देहासी येतां मरण । ‘मी मेलों’ म्हणे तो आपण ।
    देहासी जन्म होतां जाण । जन्मलेपण स्वयें मानीं ॥ १५३ ॥
    इंद्रिये विषयो सेविती । ते म्यां सेविले मानी निश्चितीं ।
    स्वर्गनरकभोगप्राप्ती । सत्य मानिती देहात्मता ॥ १५४ ॥
    अन्न आकांक्षी प्राण । त्यातें भक्षी हुताशन ।
    तत्साक्षी चिदात्मा आपण । म्हणे म्यां अन्न भक्षिलें ॥ १५५ ॥
    हे अवघे माझे धर्मं । ऐसा आत्म्यासी जंव दृढ भ्रम ।
    तंव मिथ्याचि अतिदुर्गम । संसार विषम भ्रमें भोगी ॥ १५६ ॥
    त्या भोगाचें फळ गहन । अविश्रम जन्ममरण ।
    स्वर्गनरक पापपुण्य । भ्रमें आपण सत्य मानी ॥ १५७ ॥
    संसार मूळीं निर्मूळ । तोही भ्रमफळें सदाफळ ।
    जो कां अविवेक्यां अतिप्रबळ । सर्वकाळ फळलासे ॥ १५८ ॥
    जेथ सत्य अर्थं नाहीं । तो ‘अनर्थ’ म्हणिजे पाहीं ।
    त्याचा फळभोग तोही । बाळबागुलन्यायीं भोगावा ॥ १५९ ॥ आशंका ॥
    ‘गगनकमळांची माळा । जैं वंध्यापुत्र घाली गळां ।
    तैं संसारभोगाचा सोहळा । आत्म्याच्या जवळां देखिजे ॥ १६० ॥
    ऐसें न घडतें केवीं घडे’ । तेचि अर्थींचें वाडेंकोडें ।
    श्रीकृष्ण उद्धवापुढें । निजनिवाडें सांगत ॥ १६१ ॥

    अर्थे ह्यविद्यमानेऽपि संसृतिर्न निवर्तते ।
    ध्यायतो विषयानस्य स्वप्नेऽनर्थागमो यथा ॥ १३ ॥

    सत्यार्थ नसतांही संसार । निवर्तेना अतिदुर्धर ।
    येचि अर्थींचा विचार । निजनिर्धार अवधारीं ॥ १६२ ॥
    वंध्यापुत्राचिया ऐसें । संसारा सत्यपण नसे ।
    सत्य म्हणों तरी हा नासे । काळवशें सहजेंचि ॥ १६३ ॥
    संसार जैं सत्य होता । तैं ब्रह्मज्ञानेंही न नासता ।
    हा संतासंत नये म्हणतां । अनिर्वाच्या कथा पैं याची ॥ १६४ ॥
    अविचारितां याचें कोड । अविवेकें हा अतिगोड ।
    विषयध्यानें वाढे रूढ । संकल्प सदृढ मूळ याचें ॥ १६५ ॥
    हा नसतचि परी आभासे । निद्रिता स्वप्नीं अनर्थपिसें ।
    तेवीं संसार मायावशें । विषय आभासें भोगवी ॥ १६६ ॥
    जंव जंव विषयसेवन । तंव तंव वाढे विषयध्यान ।
    विषयध्यासें भवबंधन । सदृढ जाण उद्धवा ॥ १६७ ॥
    विषयसेवनें भवबंधन । जीवासी झालें दृढ पूर्ण ।
    तैं जीवन्मुक्तासी विषयभान । दैवयोगें जाण दिसताहे ॥ १६८ ॥
    ‘जीवन्मुक्तासी विषयप्राप्ती । तेणें बुडाली त्याची मुक्ती’ ।
    ऐशी आशंका न धरीं चित्तीं । तेंचि श्रीपति विशद सांगे ॥ १६९ ॥

    यथा ह्यप्रतिबुद्धस्य प्रस्वापो बह्वनर्थभृत् ।
    स एव प्रतिबुद्धस्य न वै मोहाय कल्पते ॥ १४ ॥

    सज्ञान आणि अज्ञान । यांसी जें विषयसेवन ।
    त्यांचा अनुभव भिन्नभिन्न । तेंही लक्षण अवधारीं ॥ १७० ॥
    जेवीं स्वप्नींची विषयप्राप्ती । स्वप्नस्थ साचचि मानती ।
    तेचि विषय जागृतीं स्फुरती । परी सत्यप्रतीति त्यां नाहीं ॥ १७१ ॥
    तेवीं अज्ञानां विषयसेवन । तेणें विषयासक्त होय मन ।
    तेंचि मुक्तांप्रति विषय जाण । मिथ्या दर्शन विषयांचें ॥ १७२ ॥
    नटनाट्य-लोकाचारीं । संपादी स्त्रीपुरुषव्यवहारीं ।
    मुक्तासी तैशी परी । गृहदारीं नांदता ॥ १७३ ॥
    कां लेंकरांच्या खेळाप्रती । तुळसीदळें घेऊनि हातीं ।
    वडे मांडे क्षीर तूप म्हणती । एकीं कल्पिती अनेकत्व ॥ १७४ ॥
    तेवीं जीवन्मुक्तांसी देख । जगीं विषयो अवघा एक ।
    त्यासी नानात्वें भाविती लोक । परी तो अनेक देखेना ॥ १७५ ॥
    दृढ धरोनि देहाभिमान । ‘मी माझें’ जें विषयस्फुरण ।
    तेंच भवबंधाचें कारण । विशद श्रीकृष्ण सांगत ॥ १७६ ॥

    शोकहर्षभयक्रोधलोभमोहस्पृहादयः ।
    अहंकारस्य दृश्यन्ते जन्ममृत्युश्च नात्मनः ॥ १५ ॥

    देहाभिमानाचें पोटीं । अनेक दुःखांचिया कोटी ।
    त्यांची संकळितें गुणगोठी । कृष्ण जगजेठी सांगत ॥ १७७ ॥
    देहाभिमानाचें कार्य एथ । अद्वैतीं वाढवी द्वैत ।
    इष्टानिष्टीं समस्त । जग व्याप्त तेणें कीजे ॥ १७८ ॥
    नश्वरा इष्टाचा नाश देख । तेणें देह‍अहंता मानी दुःख ।
    या नांव गा ‘शोक’ । सकळही लोक मानिती ॥ १७९ ॥
    नश्वर विषयांची प्राप्ती । तेथें आल्हाद उपजे चित्तीं ।
    त्या नांव ‘हर्ष’ म्हणती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥ १८० ॥
    बळी मिळोनि समर्थ । आप्त विषयो विभांडूं पाहात ।
    तेणे कासावीस होय चित्त । ‘भय’ निश्चित या नांव ॥ १८१ ॥
    आप्तकामाचें अवरोधन । ज्याचेनि अणुमात्र होय जाण ।
    त्याचें करूं धांवे हनन । ‘क्रोध’ संपूर्ण त्या नांव ॥ १८२ ॥
    गांठी झाल्याही धनकोडी । कवडी वेंचितां प्राण सोडी ।
    या नांव ‘लोभाची’ बेडी । कृपण-परवडी पुरुषाची ॥ १८३ ॥
    कर्माकर्म हिताहित । इष्टानिष्ट नाठवी चित्त ।
    विवेकशून्य स्तब्धता प्राप्त । ‘मोह’ निश्चित या नांव ॥ १८४ ॥
    नित्य करितां विषयसेवन । मनीं विषय‍इच्छा गहन ।
    अखंड विषयांचें ध्यान । ‘स्पृहा’ जाण ती नांव ॥ १८५ ॥
    इत्यादि हे नाना गुण । अथवा कां जन्ममरण ।
    आत्म्यासी संबंध नाहीं जाण । हें देहाभिमान स्वयें भोगी ॥ १८६ ॥
    जागृति आणि देखिजे स्वप्न । तेथ वसे देहाभिमान ।
    ते ठायीं हे दिसती गुण । सुषुप्तीस जाण गुण नाहीं ॥ १८७ ॥
    जेथ वृत्ति निरभिमान । तेथ जन्ममरणादि हे गुण ।
    सर्वथा नुठती जाण । गुणासी कारण अभिमान ॥ १८८ ॥
    जळीं स्थळीं वायु झगटी । जळीं तरंग स्थळीं नुठी ।
    तैं तरंगता जळाचे पोटीं । तेंवी शोकादि गुणकोटी अहंतेमाजीं ॥ १८९ ॥
    बद्धता झाली अहंकारासी । म्हणसी मुक्ति व्हावी त्यासी ।
    ते अहंता लागली जीवासी । तेंचि हृषीकेशी सांगत ॥ १९० ॥
    अंत्यजाचा विटाळ ज्यासी । गंगास्न्नानें शुद्धत्व त्यासी ।
    तें गंगास्न्नान अंत्यजासी । शुद्धत्वासी अनुपयोगी ॥ १९१ ॥
    तेवीं अहंता जडली जीवासी । ते त्यागितां मुक्तत्व त्यासी ।
    परी मुक्तत्व अहंकारासी । कल्पांतेंसी घडेना ॥ १९२ ॥

    देहेन्द्रियप्राणमनोऽभिमानो
    जीवोऽन्तरात्मा गुणकर्ममूर्तिः ।
    सूत्रं महानित्युरुधेव गीतः
    संसार आधावति कालतन्त्र ॥ १६ ॥

    अनंत अपार ज्ञानघन । मायातीत आत्मा पूर्ण ।
    तोचि झाला मायेचें अधिष्ठान । ‘अंतरात्मा’ जाण यालागीं म्हणिपे ॥ १९३ ॥
    माया व्यापूनि अपार । यालागीं बोलिजे ‘परमेश्वर’ ।
    मायानियंता साचार । यालागी ‘ईश्वर’ म्हणिपे तो ॥ १९४ ॥
    तोचि अविद्येमाजीं प्रतिबिंबला । यालागीं ‘जीव’ हें नाम पावला ।
    तोचि देहाध्यासें प्रबळला । ‘अहंकार’ झाला या हेतू ॥ १९५ ॥
    तो संकल्पविकल्प‍उपाधीनें । स्वयें हो‍ऊनि ठेला ‘मन’ ।
    त्यासी मनासी करावया गमन । ‘दशेंद्रियें’ जाण तोचि झाला ॥ १९६ ॥
    त्या इंद्रियाचा आधार । सुखदुःखभोगांचा निकर ।
    पापपुण्याचा चमत्कार । ‘देहाचा आकार’ तोचि झाला ॥ १९७ ॥
    त्या देहाचें जें कारण । ‘सत्व-रजोतमगुण’ ।
    ते तीन्ही गुण जाण । तोचि आपण स्वयें झाला ॥ १९८ ॥
    गुणक्षोभाचें निजवर्म । झाला ‘पंचविषय’ परम ।
    विषयभोगादि क्रिया कर्म । स्वयें ‘स्वधर्म’ हो‍ऊनि ठेला ॥ १९९ ॥
    तिनी गुणांचें जन्मकारण । झाला ‘महत्तत्व-सूत्रप्रधान’ ।
    एवं संसार अवघा जाण । ईश्वर आपण स्वयें झाला ॥ २०० ॥

    एकनाथी भागवत

    एकनाथी भागवत अध्याय १ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ३ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ४ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ५ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ६ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ७ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ८ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ९ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १० अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ११ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १२ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १३ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १४ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १५ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय १६ अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय सतरावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय अठरावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकोणविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय विसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय बाविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय तेविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय चोविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय पंचविसावा अर्थासहित

    श्री एकनाथी भागवत अध्याय सव्विसावा अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २७ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २८ अर्थासहित अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय २९ अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ३० अर्थासहित

    एकनाथी भागवत अध्याय ३१ अर्थासहित

    महत्वाचे संग्रह

    पोथी आणि पुराण

    आणखी वाचा

    आरती संग्रह

    आणखी वाचा

    श्लोक संग्रह

    आणखी वाचा

    सर्व स्तोत्र संग्रह

    आणखी वाचा

    सर्व ग्रंथ संग्रह

    आणखी वाचा

    महत्वाचे विडिओ

    आणखी वाचा
    Loading...