मराठी साहित्याचा डिजिटल खजिना.
एकनाथी भागवत अध्याय १५ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १५ ओव्या १ ते १००
॥ श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीकृष्णाय नमः ॥
ॐ नमो श्रीजनार्दन । सकळ सिद्धींचें सिद्धस्थान ।
सकळ ऋद्धींचें परम निधान । तुझे श्रीचरण सर्वार्थी ॥१॥
सकळ ऋद्धींचें परम निधान । तुझे श्रीचरण सर्वार्थी ॥१॥
ॐकाररूप श्रीजनार्दनाला नमस्कार असो. तुझे पवित्र चरण सर्व सिद्धीचे मूलस्थान आहेत, सर्व निधीतील श्रेष्ठ निधान आहेत आणि चारही पुरुषार्थ देणारे आहेत १.
निधान साधावया अंजन । नयनीं काळिमा घालिती जन ।
तेणें काळवंडले नयन । थितें निधान दिसेना ॥२॥
तेणें काळवंडले नयन । थितें निधान दिसेना ॥२॥
जमिनींतला ठेवा सांपडण्याकरितां अंजन म्हणून लोक डोळ्यांत काजळ घालतात, पण त्यामुळे डोळेच काळवंडून जाऊन असलेला ठेवाही दिसत नाही २.
तैसे नव्हती तुझे चरण । करितां चरणरजवंदन ।
निःशेष काळिमा निरसे जाण । पूर्ण निधान दाविसी ॥३॥
निःशेष काळिमा निरसे जाण । पूर्ण निधान दाविसी ॥३॥
तसे तुझे चरण नव्हत. तुझ्या चरणाच्या धुळीचे वंदन केले असतां सर्व काळिमा पूर्णपणे निघून जातो, आणि तूं परिपूर्ण ठेवा दाखवून देतोस ३.
अंजनें साधितां निधान । तेथ छळावया पावे विघ्न ।
बळी देऊनि साधिल्या जाण । नश्वरपण तयासी ॥४॥
बळी देऊनि साधिल्या जाण । नश्वरपण तयासी ॥४॥
अंजन घालून ठेवा काढावयास लागले असतां तेथें छळावयास 'विघ्न येते. त्याला बळी देऊन तो ठेवा साध्य केला तरीही तो अशाश्वतच ! ४.
तैसे नव्हती तुझे चरणा । अवलीळा करितां स्मरण ।
नित्य सिद्ध अव्यय जाण । निजनिधान ठसावे ॥५॥
नित्य सिद्ध अव्यय जाण । निजनिधान ठसावे ॥५॥
तसे काहीं तुझे चरण नव्हत. त्यांचे सहजगत्या जरी स्मरण केले, तरी नित्य, सिद्ध, अव्यय असा जो आत्मस्वरूपठेवा तोच हाती लागतो ५.
हें साधूनियां निधान । झाले सनकादिक संपन्न ।
नारदाचें उदारपण । येणेंचि जाण वाखाणे ॥६॥
नारदाचें उदारपण । येणेंचि जाण वाखाणे ॥६॥
हाच ठेवा साध्य करून सनकादिक भाग्यवान् झाले. नारदाचे औदार्यही ह्यामुळेच वाखाणले जातें ६.
वज्रकवच प्रल्हादासी । हेंचि भांडवल गांठी त्यासी ।
शुकादि वामदेवांसी । महिमा येणेंसीं पावले ते ॥७॥
शुकादि वामदेवांसी । महिमा येणेंसीं पावले ते ॥७॥
प्रल्हादाला संरक्षण करणारें वज्रकवच लाभले, त्याचे कारण हेच भांडवल त्याच्या गांठीला होते. शुक-वामदेवादिक यामुळेच महत्व पावले आहेत ७.
व्यासवाल्मीकि महावेव्हारे । येणेंचि भांडवलें झाले खरे ।
त्यांचेनि भांडवलें लहान थोरें । छेदूनि दरिद्रें नांदती ॥८॥
त्यांचेनि भांडवलें लहान थोरें । छेदूनि दरिद्रें नांदती ॥८॥
व्यासवाल्मीकींनी जो एवढा मोठा हरिभक्तीचा व्यवहार केला, त्याचे कारण ते याच भांडवलावर बलिष्ट झाले होते आणि त्यामुळेच त्यांची पत वाढली. आणि त्यांनीच निर्माण केलेल्या पुराणादि भांडवलावर लहान थोर लोक दरिद्रे नाहीशी करून खुशाल नांदत आहेत ८.
त्या सद्गुरूचे श्रीचरण । परम निधींचें निधान ।
एका जनार्दना शरण । हें आम्हां परिपूर्ण भांडवल ॥९॥
एका जनार्दना शरण । हें आम्हां परिपूर्ण भांडवल ॥९॥
त्या सद्गुरूचे पवित्र चरण म्हणजे श्रेष्ठ निधींचेही निधान होय. एका हा जनार्दनालाच शरण आहे, हेच आम्हाला परिपूर्ण भांडवल आहे ९.
येणेंचि भांडवलें प्रस्तुत । प्राप्त झालें श्रीभागवत ।
तेथ उद्धवासी श्रीअनंत । ज्ञानमथितार्थ सांगत ॥१०॥
तेथ उद्धवासी श्रीअनंत । ज्ञानमथितार्थ सांगत ॥१०॥
त्याच भांडवलाने सांप्रत श्रीभागवत प्राप्त झाले. त्यांतच श्रीकृष्ण उद्धवाला ज्ञानाचे रहस्य सांगत आहे १०
त्या दोघांची एकान्त मातु । प्रकट जाहली जगाआंतू ।
हा परीक्षितीचा विख्यातू । उपकार लोकांतू थोर झाला ॥११॥
हा परीक्षितीचा विख्यातू । उपकार लोकांतू थोर झाला ॥११॥
त्या दोघांची ही गोष्ट खरोखर एकांतांतील होती; पण ती जगामध्ये प्रसिद्ध झाली. हा परीक्षिती राजाचा लोकांवर फारच मोठा उपकार होऊन राहिला आहे ११ .
ज्याचे श्रद्धेच्या आवडीं । शुक पावला लवडसवडी ।
तेणें गुह्य ज्ञानाची गोडी । प्रकट उघडी दाखविली ॥१२॥
तेणें गुह्य ज्ञानाची गोडी । प्रकट उघडी दाखविली ॥१२॥
त्याच्या श्रद्धेच्या आवडीने श्रीशुक त्वरेनें आला , आणि त्याने ही गुह्मज्ञानाची गोडी उघड करून दाखविली ! १२.
त्या शुकाचें नवल महिमान । कानीं न सांगतां गुह्य ज्ञान ।
श्रवणें तोडोनि भवबंधन । परीक्षिती जाण उद्धरिला ॥१३॥
श्रवणें तोडोनि भवबंधन । परीक्षिती जाण उद्धरिला ॥१३॥
त्या शुकाचा महिमा आश्चर्यकारक आहे. हे गुह्मज्ञान केवळ कानांत न सांगतां श्रवणानेच संसारबंधन तोड्न टाकून त्याने परीक्षितीचा उद्धार केला ! १३.
एथवरी श्रवणाची गोडी । प्रसिद्ध दाविली उघडी ।
तरी अभाग्यु दांतखिळी पाडी । कानाची नुघडी निमटली मिठी ॥१४॥
तरी अभाग्यु दांतखिळी पाडी । कानाची नुघडी निमटली मिठी ॥१४॥
इतकी श्रवणाची गोडी अगदी उघड उघड दाखविली, तरी कपाळकरंट्याची दांतखिळी उघडत नाही, किंवा कानांत भरलेले गोळे काढीतच नाही १४.
श्रवणीं घालितां वाडेंकोडें । कथासारामृत बाहेरी सांडे ।
श्रवणाआंतौता थेंबही न पडे । यालागीं रडे विषयांसी ॥१५॥
श्रवणाआंतौता थेंबही न पडे । यालागीं रडे विषयांसी ॥१५॥
बरें, मोठ्या आवडीनें भगवत्कथा त्याच्या कानांवर घातलीच, तर त्या कथेतील सारभूत भाग बाहेरच सांडतो, कानांत त्याचा एक थेंबही जात नाही. म्हणून विषयासाठी रडत बसतो १५.
असो हे श्रोत्यांची कथा । कथा सांगे जो वक्ता ।
तोही तैसाचि रिता । घोटु आंतौता पावों नेदी ॥१६॥
तोही तैसाचि रिता । घोटु आंतौता पावों नेदी ॥१६॥
असो. ही तर श्रोत्याची गोष्ट झाली. परंतु कथा सांगणारा जो वक्ता असतो, तोही तसाच रिकामा असतो. तो आपल्या अंत:करणांत एक घुटकाही जाऊं देत नाही १६.
जैसा गुळ‍उंसाचा घाणा । रसु बाहेरी जाये मांदणा ।
फिकेपणें करकरी गहना । ते गती वदना वक्त्याचे ॥१७॥
फिकेपणें करकरी गहना । ते गती वदना वक्त्याचे ॥१७॥
ज्याप्रमाणे उसाचा घाणा असतो तो उसाचा रस काढीत असतो, पण तो सर्व रस बाहेर मांदणांत जात असतो. हा रिकामाच मोठमोठ्याने करकर करीत असतो. तीच गत त्या वक्त्याच्या तोंडाची होते १७.
जें कथामृताचें गोडपण । तें सद्‍गुरूवीण चाखवी कोण ।
यालागीं जनार्दना शरण । जेणें गोडपण चाखविलें ॥१८॥
यालागीं जनार्दना शरण । जेणें गोडपण चाखविलें ॥१८॥
कथामृताची जी खरी खरी गोडी आहे, ती सद्‌गुरूशिवाय कोण चाखविणार ? म्हणूनच ज्याने हे गोडपण चाखविले, त्या जनार्दनाला शरण आलो आहे १८.
परी चाखविली उणखूण । तेही अभिनव आहे जाण ।
स्वाद स्वादिता आपण । होऊनि गोडपण चाखवी ॥१९॥
स्वाद स्वादिता आपण । होऊनि गोडपण चाखवी ॥१९॥
परंतु ही जी गोडी चाखविली, तिचे स्वरूप मोठेच विचित्र आहे. कारण ती गोडी चाखतांना सद्‌गुरु स्वत:च गोडपण बनून मग ते चाखवितो ! १९.
बाळकाहातीं दिधल्या फळा । खावें हें न कळे त्या अबळा ।
त्याचे मुखीं घालूनि गळाळा । गोडीचा जिव्हाळा जनक दावी ॥२०॥
त्याचे मुखीं घालूनि गळाळा । गोडीचा जिव्हाळा जनक दावी ॥२०॥
मुलाच्या हातांत फळ दिले असतां तें खावें कसें हे त्या अर्भकाला कळत नाही. म्हणून बाप तें फळ आपण खाऊन त्याचा रस त्याच्या तोंडात घालून त्याची गोडी त्याला दाखवून देतो २०.
गोडी लागल्या बाळकासी । तेंचि फळ खाय अहर्निशीं ।
तेवीं जनार्दनें आम्हांसी । गोडी श्रीभागवतासी लाविली ॥२१॥
तेवीं जनार्दनें आम्हांसी । गोडी श्रीभागवतासी लाविली ॥२१॥
ती गोडी एकदा त्या मुलाला लागली असतां तें तेंच फळ रात्रंदिवस चोखीत बसते. त्याप्रमाणे आम्हांलाही जनार्दनाने श्रीभागवताची गोडी लावून दिली २१.
ऐसी लाविली गोडी चढोवडी । तेणें झाली नवलपरवडी ।
मज सांडितांही ते गोडी । गोडी न सोडी मजलागीं ॥२२॥
मज सांडितांही ते गोडी । गोडी न सोडी मजलागीं ॥२२॥
ती गोडी एवढी अधिकाधिक लावून दिली आहे की, त्यामुळे एक विशेषच मौज होते. ती ही की, मी त्या गोडीला सोडले तरी ती गोडी मला सोडीत नाहीं ! २२.
ते गोडीनें गिळिलें मातें । मीपण गेलें गोडीआंतौतें ।
ते गोडीचें उथळलें भरितें । सबाह्य रितें उरों नेदी ॥२३॥
ते गोडीचें उथळलें भरितें । सबाह्य रितें उरों नेदी ॥२३॥
त्या गोडीने मला गिळूनच टाकलें आहे ! त्यामुळे माझें मीपण त्या गोडींतच समाविष्ट झालें ! त्या गोडीला इतकें भरते भरले आहे की, त्याने माझ्या आंत व बाहेर कोठेही रिकामी जागा म्हणून ठेवलीच नाही २३.
हें शुकमुखींचें श्रेष्ठ फळ । गोडपणें अतिरसाळ ।
त्वचाआंठोळीवीण केवळ । गोडीच सकळ फळरूपें ॥२४॥
त्वचाआंठोळीवीण केवळ । गोडीच सकळ फळरूपें ॥२४॥
हें शुकाच्या मुखांतील श्रेष्ठ फळ आहे. ते गोडपणाने अतिशय रसाळ झालेले आहे. वर असणारी साल आणि आंतील बी यांखेरीज फळरूपाने ती सर्व गोडीच एकत्र साठलेली आहे २४.
ते श्रीभागवतींची गोडी । श्रीकृष्णें निजआवडीं ।
उद्धवासी कडोविकडी । भक्ति चोखडी चाखविली ॥२५॥
उद्धवासी कडोविकडी । भक्ति चोखडी चाखविली ॥२५॥
त्या श्रीभागवताची गोडी म्हणजेच भक्ति, ही श्रीकृष्णांनी आपल्या आवडीने उद्धवाकडून लौकर लौकर चाखविली २५.
करितां माझें भजन । धरितां माझे मूर्तीचे ध्यान ।
समाधिपर्यंत साधन । उद्धवासी संपूर्ण सांगीतलें ॥२६॥
समाधिपर्यंत साधन । उद्धवासी संपूर्ण सांगीतलें ॥२६॥
आपलें भजन करतांना, आपल्या मूर्तीचें ध्यान धरतांना, समाधीपर्यंत असलेले सर्व साधन कृष्णाने उद्धवाला सांगितले २६.
ते कृष्णामुखींची मातू । ऐकोनि चौदाव्या अध्यायांतू ।
उद्धव हरिखला अद्‍भुतू । माझा निजस्वार्थू फावला ॥२७॥
उद्धव हरिखला अद्‍भुतू । माझा निजस्वार्थू फावला ॥२७॥
ते श्रीकृष्णाच्या मुखांतील शब्द चवदाव्या अध्यायांत श्रवण करून उद्धवाला काही विलक्षण आनंद झाला आणि माझा स्वार्थ माझ्या हाती आला असें त्याला वाटले २७.
मज कृष्णमूर्तीचें ध्यान । सहजें सदा असे जाण ।
तेणेंच होय समाधि समाधान । तरी कां प्रश्न करूं आतां ॥२८॥
तेणेंच होय समाधि समाधान । तरी कां प्रश्न करूं आतां ॥२८॥
मला सदासर्वकाल सहज श्रीकृष्णमूर्तीचे ध्यान लागून राहिले आहे. तेणेकरूनच समाधीचे समाधान होते. मग आतां पुढे प्रश्न कसला करूं ? २८.
ऐकोनि चौदावा अध्यायो । झाला उद्धवासी हा दृढ भावो ।
हें देखोनि स्वयें देवो । पुढील अभिप्रावो सूचितू ॥२९॥
हें देखोनि स्वयें देवो । पुढील अभिप्रावो सूचितू ॥२९॥
चवदावा अध्याय ऐकून उद्धवाच्या मनाचा हाच ग्रह द्दढ झाला. हे पाहुन देवांनी स्वतः पुढील भावार्थ सुचविला २९.
दृढ विश्वसेंसीं जाण । करितां माझें भजन ध्यान ।
पुढां उपजे सिद्धींचें विघ्न । ते अर्थीं श्रीकृष्ण उपदेशी ॥३०॥
पुढां उपजे सिद्धींचें विघ्न । ते अर्थीं श्रीकृष्ण उपदेशी ॥३०॥
दृढतर विश्वासाने माझे भजन व ध्यान करूं लागले असतां पुढे सिद्धीचे विघ्न उत्पन्न होते. त्याविषयीं श्रीकृष्ण उपदेश करतात ३०.
पंधरावे अध्यायीं निरूपण । भक्तीं माझें करितां भजन ।
अवश्य सिद्धि उपजती जाण । त्या त्यागवी विघ्न म्हणोनी ॥३१॥
अवश्य सिद्धि उपजती जाण । त्या त्यागवी विघ्न म्हणोनी ॥३१॥
पंधराव्या अध्यायामध्ये असे निरूपण आहे की, भक्तांनी माझे भजन केले असतां सिद्धि या हटकून उत्पन्न होतात. पण त्या विघ्नकारक होतात म्हणून त्यांचा त्याग करावयाला सांगतात ३१.
श्रीभगवानुवाच -
जितेन्द्रियस्य युक्तस्य जितश्वासस्य योगिनः ।
मयि धारयतश्चेत उपतिष्ठन्ति सिद्धयः ॥ १ ॥
जितेन्द्रियस्य युक्तस्य जितश्वासस्य योगिनः ।
मयि धारयतश्चेत उपतिष्ठन्ति सिद्धयः ॥ १ ॥
[श्लोक १] भगवान श्रीकृष्ण म्हणातात - योगी जेव्हा इंद्रिये, प्राण आणि मन आपल्या स्वाधीन करून घेऊन चित्त माझे ठिकाणी एकाग्र करतो, तेव्हा त्याच्यासमोर पुष्कळ सिद्धी येऊन उभ्या राहातात. (१)
प्राणापानजयो जयापासीं । इंद्रियजयो असे ज्यासी ।
यावरी उल्हास मद्‍भक्तीसी । चित्त अहर्निशीं मद्युक्त ॥३२॥
यावरी उल्हास मद्‍भक्तीसी । चित्त अहर्निशीं मद्युक्त ॥३२॥
ज्याला प्राणापानजय साधला, ज्याला इंद्रियांचा निग्रह झाला, आणखी माझ्या भक्तीविषयीं उल्हास उत्पन्न होऊन रात्रंदिवस चित्त माझ्याच ठिकाणी लागले ३२,
उद्धवा गा त्याच्या ठायीं । अनिवार सिद्धि उपजती पाहीं ।
ये अर्थी संदेह नाहीं । जे जे समयीं जें इच्छी ॥३३॥
ये अर्थी संदेह नाहीं । जे जे समयीं जें इच्छी ॥३३॥
उद्धवा ! त्याच्या ठिकाणी अनिवार सिद्धि उत्पन्न होतात, आणि तो ज्या ज्या वेळी जी जी इच्छा करतो, ती ती त्याची इच्छा पूर्ण होते, यांत संशय नाहीं ३३.
ऐसें उद्धवें ऐकतां । चमत्कारू झाला चित्ता ।
समूळ सिद्धींची कथा । श्रीकृष्णनाथा पुसों पा ॥३४॥
समूळ सिद्धींची कथा । श्रीकृष्णनाथा पुसों पा ॥३४॥
हें उद्धवाने श्रवण करतांच त्याच्या मनाला मोठा चमत्कार वाटला आणि तो मनांत म्हणाला, त्या सिद्धींची सावंत कथाच श्रीकृष्णाला आतां विचारावी ३४.
श्रीउद्धव उवाच -
कया धारणया का स्वित् कथंस्वित् सिद्धिरच्युत ।
कति वा सिद्धयो ब्रूहि योगिनां सिद्धिदो भवान् ॥ २ ॥
कया धारणया का स्वित् कथंस्वित् सिद्धिरच्युत ।
कति वा सिद्धयो ब्रूहि योगिनां सिद्धिदो भवान् ॥ २ ॥
[श्लोक २] उद्धव म्हणाला - हे अच्युता ! आपणच योग्यांना सिद्धी देणारे आहात तेव्हा कोणत्या धारणेने कोणत्या प्रकारची सिद्धी कशी प्राप्त होते आणि त्यांची संख्या किती आहे, हे मला सांगा. (२)
कोण्या धारणा कोण सिद्धि । ते सांगावी विधानविधी ।
संख्या किती सकळ सिद्धि । तेंही कृपानिधी सांगिजे ॥३५॥
संख्या किती सकळ सिद्धि । तेंही कृपानिधी सांगिजे ॥३५॥
कोणती धारणा धरली असता कोणती सिद्धि प्राप्त होते ? ती सर्व विधानविधीसह सांगावी. है कृपानिधे ! त्या सिद्धींची संख्या किती तेही निवेदन करावें ३५.
या सकळ सिद्धींची कथा । तूं एक जाणता तत्त्वतां ।
ते मज सांगिजे जी अच्युता । तूं सिद्धिदाता योगियां ॥३६॥
ते मज सांगिजे जी अच्युता । तूं सिद्धिदाता योगियां ॥३६॥
कारण हे अच्युता ! या सर्व सिद्धींची कथा जाणणारा खरोखर एक तूंच आहेस, आणि योग्यांना सिद्धि देणारा आहेस. म्हणून ते मला सांगावें ३६.
श्रीभगवानुवाच -
सिद्धयोऽष्टादश प्रोक्ता धारणा योगपारगैः ।
तासामष्टौ मत्प्रधाना दशैव गुणहेतवः ॥ ३ ॥
सिद्धयोऽष्टादश प्रोक्ता धारणा योगपारगैः ।
तासामष्टौ मत्प्रधाना दशैव गुणहेतवः ॥ ३ ॥
[श्लोक ३] श्रीकृष्ण म्हणाले - उद्धवा ! धारणा योगातील निष्णात योग्यांनी अठरा प्रकारच्या सिद्धी सांगितल्या आहेत त्यांपैकी आठ सिद्धी मुख्यतः माझ्या ठिकाणीच वास करतात उरलेल्या दहा सत्त्वगुणाचा विकास झाल्याने साधकाला प्राप्त होतात. (३)
सिद्धि अष्टादश जाण । त्यांची धारणा भिन्न भिन्न ।
ऐंसे बोलिले योगज्ञ । योगसंपन्न महासिद्ध ॥३७॥
ऐंसे बोलिले योगज्ञ । योगसंपन्न महासिद्ध ॥३७॥
तेव्हां योगवेत्ते, योगसंपन्न व महासिद्ध श्रीकृष्ण असे म्हणाले की-सिद्धि या अठरा असून त्यांच्या धारणाही भिन्न भिन्न आहेत ३७.
या नांव गा सिद्धि समस्ता । यांत अष्ट महासिद्धि विख्याता ।
त्या माझे स्वरूपीं स्वरूपस्थिता । आणिकासी तत्त्वतां त्या नाहीं ॥३८॥
त्या माझे स्वरूपीं स्वरूपस्थिता । आणिकासी तत्त्वतां त्या नाहीं ॥३८॥
या सर्वांना सिद्धि असेंच म्हणतात. त्यांत अत्यंत श्रेष्ठ अशा आठ असून त्या सुप्रसिद्ध आहेत. माझ्या स्वरूपामध्ये जो कोणी स्थिर होईल, त्यालाच त्या प्राप्त होतात. इतरांना कधीही खरोखर प्राप्त होत नाहींत ३८.
मनसा वाचा कर्मणा जाण । विसरोनि देहाचें देहपण ।
माझेनि स्वरूपें अतिसंपन्न । चैतन्यघन जो झाला ॥३९॥
माझेनि स्वरूपें अतिसंपन्न । चैतन्यघन जो झाला ॥३९॥
मनाने, वाणीने किंवा कर्मानेही जो देहाचे देहपण विसरून आणि माझ्याच स्वरूपाने युक्त होऊन ज्ञानस्वरूप होतो ३९,
त्यापाशीं या सिद्धि जाण । उभ्या असती हात जोडून ।
परी तो न पाहे थुंकोन । निचाड जाण यापरी ॥४०॥
परी तो न पाहे थुंकोन । निचाड जाण यापरी ॥४०॥
त्याच्याचपाशी या सिद्धि हात जोडून उभ्या असतात. पण तो त्यांच्याकडे ढुंकूनसुद्धा पहात नाही. इतका तो निस्पृह असतो ४०.
इतर दहा सिद्धींची कथा । ज्या सत्त्वगुणें गुणभूता ।
साधक शुद्धसत्त्वात्मा होतां । त्यापाशीं सर्वथा प्रकटती ॥४१॥
साधक शुद्धसत्त्वात्मा होतां । त्यापाशीं सर्वथा प्रकटती ॥४१॥
आतां बाकीच्या दहा सिद्धींची गोष्ट विचारशील तर, त्या सत्वगुणाने युक्त असल्यामुळे साधक शुद्धसत्वगुणसंपन्न होतांच त्याच्यापाशी त्या अवश्य प्रकट होतात ४१.
अष्ट महासिद्धींची कथा । तुज मी सांगेन तत्त्वतां ।
ज्या माझे स्वरूपीं स्वभावतां । असती वर्तता अहर्निशीं ॥४२॥
ज्या माझे स्वरूपीं स्वभावतां । असती वर्तता अहर्निशीं ॥४२॥
ज्या साहजिकपणेच माझ्या स्वरूपामध्ये रात्रंदिवस वावरत असतात, त्या आठ महासिद्धींची कथा आतां मी तुला सांगेन ४२.
अणिमा महिमा मूर्तेर्लघिमा प्राप्तिरिन्द्रियैः ।
प्राकाम्यं श्रुतदृष्टेषु शक्तिप्रेरणमीशिता ॥ ४ ॥
गुणेष्वसङ्गो वशिता यत्कामस्तदवस्यति ।
एता मे सिद्धयः सौम्य अष्टावौत्पत्तिका मताः ॥ ५ ॥
प्राकाम्यं श्रुतदृष्टेषु शक्तिप्रेरणमीशिता ॥ ४ ॥
गुणेष्वसङ्गो वशिता यत्कामस्तदवस्यति ।
एता मे सिद्धयः सौम्य अष्टावौत्पत्तिका मताः ॥ ५ ॥
[श्लोक ४/५] त्यांपैकी 'अणिमा' 'महिमा, आणि 'लघिमा' या तीन सिद्धी शरीराशी संबंधित आहेत 'प्राप्ती' नावाची इंद्रियांची सिद्धी आहे लौकिक आणि पारलौकिक पदार्थांचा अनुभव करून देणारी 'प्राकाम्य' नावाची सिद्धी आहे माया आणि तिच्या कार्यांना आपल्या इच्छेनुसार चालविणे या सिद्धीला 'ईशिता' असे म्हणतात. विषयांमध्ये राहूनसुद्धा त्यामध्ये आसक्त न होणे हिला 'वशिता' म्हणतात आणि ज्याची ज्याची इच्छा करावी, ती पूर्णपणे मिळवणे, ती 'कामावसायिता' नावाची आठवी सिद्धी होय या आठ सिद्धी माझ्या ठायी स्वभावतःच आहेत. (४-५)
अणिमा महिमा लघिमास्थिती । या तिन्ही देहसिद्धीचे प्राप्ती ।
प्राप्तरिंद्रियैः जे वंदती । ते जाण चौथी महासिद्धी ॥४३॥
प्राप्तरिंद्रियैः जे वंदती । ते जाण चौथी महासिद्धी ॥४३॥
अणिमा, महिमा आणि लघिमा ह्या तिन्ही सिद्धि देहसिद्धीच्या योगानें प्राप्त होतात. इंद्रियांसह त्या त्या विषयाची 'प्राप्ति' म्हणून जिला म्हणतात, ती चौथी महासिद्धि होय ४३.
प्राकाम्य श्रुतद्दष्टता । ते पांचवी सिद्धि गा सर्वथा ।
शक्तिप्रेरण ईशिता । हे जाण तत्त्वतां सहावी सिद्धि ॥४४॥
शक्तिप्रेरण ईशिता । हे जाण तत्त्वतां सहावी सिद्धि ॥४४॥
परलोकांतील अदृश्य विषयांचेही ज्ञान होणे ती प्राकाश्य श्रुतदृष्टता नामक पांचवी महासिद्धि होय. आणि शक्तीची प्रेरणा करणारी जी असंग ईशिता तीच खरोखर सहावी महासिद्धि होय ४४.
माझे धर्म जेथ वश होती । ते वशिता बोलिजे सिद्धांतीं ।
ते सातवी सिद्धि वदंती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥४५॥
ते सातवी सिद्धि वदंती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥४५॥
जिच्यामध्ये माझेच धर्म प्राप्त होतात, तिला सिद्धांती लोकांनी 'वशिता' असे नाव दिले आहे. उद्धवा ! तिला खरोखर सातवी सिद्धि म्हणतात ४५.
त्रिलोकीं भोग जो निरुपम । तो न करितां परिश्रम ।
इच्छामात्रें उत्तमोत्तम । भोग सुगम हों लागे ॥४६॥
इच्छामात्रें उत्तमोत्तम । भोग सुगम हों लागे ॥४६॥
त्रैलोक्यामध्ये जो कांहीं अनुपमेय म्हणून भोग असतो, तो अत्यंत उत्तम भोग परिश्रम न करताही इच्छामात्रेकरून अगदी सुगम होतो ४६.
('यत्कामस्तदवस्यति') इच्छील्या कामसुखाची प्राप्ति । त्रिभुवनींची भोगसंपत्ती ।
एकेच काळें अवचितीं । ते जाण पां ख्यातीं आठवी सिद्धि ॥४७॥
एकेच काळें अवचितीं । ते जाण पां ख्यातीं आठवी सिद्धि ॥४७॥
'यत्कामस्तदवस्यति' म्हणजे इच्छिलेल्या सुखाची प्राप्ति, किंवा त्रैलोक्यांतील भोगसंपत्ति अकस्मात् एकाच वेळेला प्राप्त होणे, हीच सुप्रसिद्ध आठवी सिद्धि होय ४७.
या अष्टमहासिद्धींची राशी । स्वभावें असे मजपाशीं ।
साधक शिणतां प्रयासीं । एकादी कोणासी उपतिष्ठे ॥४८॥
साधक शिणतां प्रयासीं । एकादी कोणासी उपतिष्ठे ॥४८॥
ह्या आठ महासिद्धींचा समुदाय स्वभावत:च माझ्याजवळ असतो. साधक प्रयत्न करता करता थकला म्हणजे त्याला ह्यांपैकी एकादी सिद्धि प्राप्त होते ४८.
हे महासिद्धींची व्युत्पत्ती । इतर दहा ज्या बोलिजेती ।
त्याही सांगेन तुजप्रती । यथानिगुती उद्धवा ॥४९॥
त्याही सांगेन तुजप्रती । यथानिगुती उद्धवा ॥४९॥
अशी महासिद्धींची स्वरूपं आहेत. आतां इतर ज्या दहा सिद्धि सांगितलेल्या आहेत, त्यासुद्धा उद्धवा ! तुला यथासांग रीतीने सांगतों ४९.
अनूर्मिमत्त्वं देहेऽस्मिन् दूरश्रवणदर्शनम् ।
मनोजवः कामरूपं परकायप्रवेशनम् ॥ ६ ॥
स्वच्छन्दमृत्युर्देवानां सहक्रीडानुदर्शनम् ।
यथासङ्कल्पसंसिद्धिराज्ञाप्रतिहता गतिः ॥ ७ ॥
मनोजवः कामरूपं परकायप्रवेशनम् ॥ ६ ॥
स्वच्छन्दमृत्युर्देवानां सहक्रीडानुदर्शनम् ।
यथासङ्कल्पसंसिद्धिराज्ञाप्रतिहता गतिः ॥ ७ ॥
[श्लोक ६/७] देहावर तहानभुकेचा परिणाम न होणे, पुष्कळ लांबची वस्तू दिसणे, पुष्कळ लांबचे ऐकू येणे, मनाच्या वेगाने शरीरानेही त्या ठिकाणी जाणे, पाहिजे ते रूप घेणे, दुसर्‍या शरीरात प्रवेश करणे, आपल्या इच्छेनुसार शरीर सोडणे, अप्सरांबरोबर होणार्‍या देवक्रीडेचे दर्शन होणे, जो संकल्प कराल तो सिद्ध होणे, सगळ्या ठिकाणी, सगळ्यांकडून आपल्या आज्ञेचे पालन होणे, या दहा सिद्धी सत्त्वगुणाच्या विशेष विकासाने प्राप्त होतात. (६-७)
देहीं बाधिती ना ऊर्मि साही । ते अनूर्मिसिद्धि पहिली पाहीं ।
दूरली वाचा ऐके ठायीं । दूरश्रवण नवाई दुसरी सिद्धि ॥५०॥
दूरली वाचा ऐके ठायीं । दूरश्रवण नवाई दुसरी सिद्धि ॥५०॥
क्षुधा, तृषा, शोक, मोह, जरा आणि मृत्यु या सहा ऊर्मि देहामध्ये मुळींच पीडा देत नाहीत, ती पहिली 'अनूर्मि सिद्धि' होय. कितीही दूर अंतरावर बोललेले भाषण एकाच ठिकाणी बसून ऐकावयास मिळणे, ही 'दूरश्रवण' नांवाची दुसरी अद्‌भुत सिद्धि होय ५०.
त्रिलोकींचा सोहळा । बैसले ठायीं देखे डोळां ।
हे तिसरे सिद्धीची लीला । दूरदर्शनकळा ती नांव ॥५१॥
हे तिसरे सिद्धीची लीला । दूरदर्शनकळा ती नांव ॥५१॥
त्रैलोक्यांतील हालचाल मनुष्य बसल्या ठिकाणींच डोळ्यांनी पाहू शकतो; हा तिसऱ्या सिद्धीचा चमत्कार होय. 'दूरदर्शनकळा' हें तिचे नाव आहे ५१.
मनोजवसिद्धि ऐशी आहे । कल्पिल्या ठायासी पाहें ।
मनोवेगें शरीर जाये । चौथी होये हे सिद्धि ॥५२॥
मनोवेगें शरीर जाये । चौथी होये हे सिद्धि ॥५२॥
'मनोजव' सिद्धि म्हणतात ती अशी आहे की, कल्पना करील त्या ठिकाणी मनोवेगाने शरीर जाते. ही चौथी सिद्धि होय ५२.
कामरूप सिद्धिची परी । जैशिया रूपाची कामना करी ।
तैसें रूप तत्काळ धरी । हे पांचवी खरी कामनासिद्धी ॥५३॥
तैसें रूप तत्काळ धरी । हे पांचवी खरी कामनासिद्धी ॥५३॥
'कामरूप' सिद्धीचा प्रकार असा आहे की, मनुष्य ज्या स्वरूपाची इच्छा करतो, तसेंच रूप तत्काल तो धारण करूं शकतो. ही खरोखर पांचवी 'कामनासिद्धि' होय ५३.
आपुलें शरीर ठेवूनि दूरी । परशरीरीं प्रवेश करी ।
हे परकायप्रवेशपरी । सहावी साजिरी अतिसिद्धि ॥५४॥
हे परकायप्रवेशपरी । सहावी साजिरी अतिसिद्धि ॥५४॥
आपले शरीर दूर ठेवून मनुष्य दुसऱ्याच्या शरीरांत प्रवेश करतो, ही 'परकायाप्रवेश' सिद्धि होय. ही सहावी श्रेष्ठ व उत्तम सिद्धि होय ५४.
काळासी वश्य नाहीं होणें । आपुलिये इच्छेनें मरणें ।
हे सातवी सिद्धि जाणणें । स्वच्छंदमरणें ती नांव ॥५५॥
हे सातवी सिद्धि जाणणें । स्वच्छंदमरणें ती नांव ॥५५॥
काळाला कधीही वश न होणे, आपल्याच इच्छेने मरणे, ही सातवी सिद्धि समजावी. तिचें नांव 'स्वच्छंद मरणे' ५५.
स्वर्गीं देवांचें जें क्रीडन । त्यांचें हा देखे दर्शन ।
स्वयें क्रीडावया अंगवण । ते सिद्धि जाण आठवी ॥५६॥
स्वयें क्रीडावया अंगवण । ते सिद्धि जाण आठवी ॥५६॥
स्वर्गातील देवांची जी क्रीडा, त्या क्रीडेचे दर्शन घेणे आणि तशी क्रीडा करण्याचे सामर्थ्यही आंगी असणे, ती आठवी सिद्धि होय असें समज ५६.
जैसा संकल्प तैसी सिद्धि । ते नववी जाण पां त्रिशुद्धी ।
राजाही आज्ञा शिरीं वंदी । ज्याची गमनसिद्धि सर्वत्र ॥५७॥
राजाही आज्ञा शिरीं वंदी । ज्याची गमनसिद्धि सर्वत्र ॥५७॥
जो बेत करावा, तो सिद्धीस जाणे ती खरोखर नववी सिद्धि होय. ज्याची आज्ञा राजासुद्धा शिरसावंद्य करतो, आणि जो पाहिजे तिकडे जाऊं शकतो ५७,
ज्याची आज्ञा आणि गमन । कोठेंही अवरोधेना जाण ।
हें दहावे सिद्धीचें लक्षण । ज्ञानविचक्षण जाणती ॥५८॥
हें दहावे सिद्धीचें लक्षण । ज्ञानविचक्षण जाणती ॥५८॥
ज्याची आज्ञा आणि गमन ह्यांना कोठेच प्रतिबंध नाही, हे दहाव्या सिद्धीचे लक्षण विचक्षण ज्ञानी लोक जाणतात ५८.
या गुणहेतुसिद्धींची विधी । म्यां सांगीतली हे त्रिशुद्धी ।
यांहीहोनि क्षुद्रसिद्धी । त्याही निजबुद्धीं अवधारीं ॥५९॥
यांहीहोनि क्षुद्रसिद्धी । त्याही निजबुद्धीं अवधारीं ॥५९॥
या गुणहेतुसिद्धींची माहिती मी तुला यथासांग सांगितली. आतां ह्याच्याहीपेक्षां क्षुद्र सिद्धि आहेत त्याही लक्ष देऊन ऐक ५९.
त्रिकालज्ञत्वमद्वन्द्वं परचित्ताद्यभिज्ञता ।
अग्न्यर्काम्बुविषादीनां प्रतिष्टम्भोऽपराजयः ॥ ८ ॥
अग्न्यर्काम्बुविषादीनां प्रतिष्टम्भोऽपराजयः ॥ ८ ॥
[श्लोक ८] तिन्ही काळातील गोष्टी समजणे, शीतउष्ण इत्यादी द्वंद्वांचा त्रास न होणे, दुसर्‍याच्या मनातील विचार ओळखणे, अग्नी, सूर्य, जल, विष इत्यादींच्या शक्ती बोथट करणे आणि कोणाकडूनही पराजित न होणे या पाच सिद्धीसुद्धा योग्यांना प्राप्त होतात. (८)
क्षुद्रसिद्धि पंचलक्षण । भूत भविष्य वर्तमान ।
या त्रिकाळांचें जें ज्ञान । तें पहिलें जाण ये ठायीं ॥६०॥
या त्रिकाळांचें जें ज्ञान । तें पहिलें जाण ये ठायीं ॥६०॥
क्षुद्रसिद्धि पांच प्रकारच्या आहेत. भूत, भविष्य आणि वर्तमान ह्या तिन्ही काळांचे जे ज्ञान होते, ती या ठिकाणी पहिली सिद्धि असे समज ६०.
सुख दुःख शीत उष्ण । मृदु आणि अतिकठिण ।
या द्वंद्वांसी वश नव्हे जाण । तें दुसरें लक्षण सिद्धीचें ॥६१॥
या द्वंद्वांसी वश नव्हे जाण । तें दुसरें लक्षण सिद्धीचें ॥६१॥
सुख-दुःख, शीत-उष्ण, मृदु आणि अत्यंत कठीण या द्वंद्वांना मुळीच वश न होणे हे दुसऱ्या सिद्धीचे लक्षण होय ६१.
पराचें स्वप्न स्वयें सांगणें । पुढिलाचे चित्तींचें जाणणें ।
हे तिसरी सिद्धि म्हणणें । ऐक लक्षणें चौथीचीं ॥६२॥
हे तिसरी सिद्धि म्हणणें । ऐक लक्षणें चौथीचीं ॥६२॥
दुसऱ्याचे स्वप्न आपण सांगणे, दुसऱ्याच्या मनातील हेतु जाणणे, हिला तिसरी सिद्धि असे म्हणतात. आतां चौथीचे लक्षण ऐक ६२.
अग्नि वायु आणि उदक । शस्त्र विष आणि अर्क ।
यांचें प्रतिस्तंभन देख । ते सिद्धि निष्टंक पैं चौथी ॥६३॥
यांचें प्रतिस्तंभन देख । ते सिद्धि निष्टंक पैं चौथी ॥६३॥
अग्नि, वायु, उदक, शस्त्र, विष आणि अर्क ह्यांचा परिणाम होऊ न देणे ही खरोखर चौथी सिद्धि होय ६३.
कोणासी जिंकिला न वचे पाहें । जेथींचा तेथ विजयी होये ।
एकला सर्वत्र विजयो लाहे । हे पांचवी आहे विजयसिद्धि ॥६४॥
एकला सर्वत्र विजयो लाहे । हे पांचवी आहे विजयसिद्धि ॥६४॥
कोणालाच कधी हार जावयाचें नाहीं, कोठे केव्हाही विजयीच व्हावयाचे, कोठेही गेले तरी एकट्यानेच विजय मिळवावयाचा, ही पांचवी विजयसिद्धि होय ६४.
एताश्चोद्देशतः प्रोक्ता योगधारणसिद्धयः ।
यया धारणया या स्याद् यथा वा स्यान्निबोध मे ॥ ९ ॥
यया धारणया या स्याद् यथा वा स्यान्निबोध मे ॥ ९ ॥
[श्लोक ९] योगधारणा केल्याने ज्या सिद्धी प्राप्त होतात, त्यांचे मी नावांसह वर्णन केले आता कोणत्या धारणेने कोणती सिद्धी, कशी प्राप्त होते, ते सांगतो, ऐक. (९)
उद्देश्यमात्रें सिद्धींची गती । म्यां सांगीतली तुजप्रती ।
आतां कोण धारणा कोण स्थिती । सिद्धीची प्राप्ती होय ते ऐक ॥६५॥
आतां कोण धारणा कोण स्थिती । सिद्धीची प्राप्ती होय ते ऐक ॥६५॥
- अशा प्रकारे सिद्धीचे स्वरूप मी तुला त्यांच्या उद्देशांनी सांगितले. आता कोणत्या धारणेनें आणि कोणत्या स्थितीने कोणती सिद्धि प्राप्त होते तेंही ऐक ६५.
अष्ट महासिद्धींची धारणा । गुणहेतु दहा सिद्धी जाणा ।
क्षुद्रसिद्धि पंचलक्षणा । त्यांचे साधित्या साधना हरि बोले ॥६६॥
क्षुद्रसिद्धि पंचलक्षणा । त्यांचे साधित्या साधना हरि बोले ॥६६॥
अष्टमहासिद्धींची धारणा, दहा सिद्धींचे गुणहेतु आणि पांच क्षुद्र सिद्धींची लक्षणे ही साध्य करता येतील अशा प्रकारच्या साधनाचे वर्णन श्रीकृष्ण सांगतो ६६.
भूतसूक्ष्मात्मनि मयि तन्मात्रं धारयेन्मनः ।
अणिमानमवाप्नोति तन्मात्रोपासको मम ॥ १० ॥
अणिमानमवाप्नोति तन्मात्रोपासको मम ॥ १० ॥
[श्लोक १०] प्रिय उद्धवा ! तन्मात्र नावाचे पंचमहाभूतांचे जे सूक्ष्म रूप, ते माझेच रूप आहे जो योगी माझ्या या रूपामध्ये आपल्या मनाची धारणा करतो, त्याला 'अणिमा' नावाची सिद्धी प्राप्त होते. (१०)
अष्ट महासिद्धि स्वाभाविका । माझ्या ठायीं असती देखा ।
या असाध्य साधावया आवांका । करित्या साधका साधन सांगे ॥६७॥
या असाध्य साधावया आवांका । करित्या साधका साधन सांगे ॥६७॥
हे पहा ! अष्टमहासिद्धि या स्वाभाविकपणे माझ्यामध्येच असतात, तरी त्या साध्य करावयाला दुर्घट आहेत. पण त्या साध्य करूं पाहणाऱ्या साधकाला साधन सांगतात ६७.
मी अणुरेणूचाही अणुरेण । जीवाचाही हृदयस्थ जाण ।
तेथ अणुतन्मात्र करूनि मन । माझ्या ठायीं जाण जो राखे ॥६८॥
तेथ अणुतन्मात्र करूनि मन । माझ्या ठायीं जाण जो राखे ॥६८॥
मी अणुरेणूंच्याही अणुरेणूइतका सूक्ष्म आहे. मी प्रत्येक जीवाच्या हृदयांत राहतो. तेथें जो कोणी त्याप्रमाणेच अणुमात्र सूक्ष्म मन करून तें माझ्यामध्ये स्थिर ठेवील ६८,
अणुतन्मात्र ध्यान सदा राहे । त्याचा अणुमात्रचि देह होये ।
कीटकीभृंगीच्या ऐसें पाहें । अणिमेची लाहे तो सिद्धी ॥६९॥
कीटकीभृंगीच्या ऐसें पाहें । अणिमेची लाहे तो सिद्धी ॥६९॥
आणि त्या अणुरेणुमात्र माझ्याच स्वरूपाचे नेहमी ध्यान करील, त्याचा देहही अणुप्रमाणच होतो आणि 'कीटक गी' न्यायाने त्याला 'अणिमा' सिद्धि प्राप्त होते ६९.
तो अच्छिद्रीं निघोनि जाये । जगाच्या डोळ्यामाजीं समाये ।
कोठेंही खुपेना पाहें । हे अणिमेची लाहे महासिद्धी ॥७०॥
कोठेंही खुपेना पाहें । हे अणिमेची लाहे महासिद्धी ॥७०॥
ज्या पदार्थाला छिद नसेल, त्या पदार्थातूनही तो निघून जातो. जगाच्या डोळ्यांत भरून राहतो पण कोठेच कशाला खुपत नाही असे झाले म्हणजे अणिमा सिद्धि प्राप्त होते म्हणून समजावें ७०.
महत्तत्त्वात्मनि मयि यथासंस्थं मनो दधत् ।
महिमानमवाप्नोति भूतानां च पृथक् पृथक् ॥ ११ ॥
महिमानमवाप्नोति भूतानां च पृथक् पृथक् ॥ ११ ॥
[श्लोक ११] आपल्या मनाला महत्तत्त्वरूप माझ्यामध्ये जो धारण करतो, त्याला महत्तत्त्वाकार 'महिमा' नावाची सिद्धी प्राप्त होते त्याचप्रमाणे एकेका महाभूतामध्ये त्याने मनाची धारणा केली, तरीसुद्धा त्याला त्या त्या महाभूताएवढी 'महिमा' नावाची सिद्धी प्राप्त होते. (११)
माझें स्वरूप अनंत अपार । महत्तत्त्वाहोनि अतिथोर ।
आणि महत्तत्त्वाचाहीं साचार । नियंता ईश्वर जो कां मी ॥७१॥
आणि महत्तत्त्वाचाहीं साचार । नियंता ईश्वर जो कां मी ॥७१॥
माझे स्वरूप अनंत आणि अपार आहे. महत्तत्त्वाहूनही अत्यंत मोठे आहे. आणि वस्तुतः पाहिले तर महत्तत्त्वाचाही खरा नियंता जो ईश्वर तो मीच आहे ७१.
हे सिद्धि साधावया जो नर । माझी धारणा धरी अपरंपार ।
तेवढेंच होय त्याचें शरीर । हे सिद्धि महाथोर महिमान ॥७२॥
तेवढेंच होय त्याचें शरीर । हे सिद्धि महाथोर महिमान ॥७२॥
ती सिद्धि साध्य करण्याकरितां जो पुरुष माझे ध्यानही तसेंच अपरंपार-विशाळ आहे असे मानून त्याची धारणा करील, त्याचे शरीरही तेवढेच मोठे होईल. म्हणून ह्या सिद्धीचे माहात्म्यही मोठे आहे ७२.
सूक्ष्म कापुसाचे तंतू पाहें । तो कल्पनेऐसा पटू होये ।
माझी महती धारणा वाहे । तो माझी सिद्धि लाहे महिमत्वें ॥७३॥
माझी महती धारणा वाहे । तो माझी सिद्धि लाहे महिमत्वें ॥७३॥
हे पहा ! कापसाचे तंतूही सूक्ष्म असतात; तरी त्यांचे आपल्याला पाहिजे तेवढे मोठे वस्त्र होते. त्याप्रमाणे माझें ध्यानही जो मोठे कल्पून धारणा धरतो, त्याला माझी मोठी सिद्धीच प्राप्त होते ७३.
तुकितां त्याच्या समान भारा । न पुरे सपर्वत सगळी धरा ।
एवढ्या महत्तत्त्वांचा उभारा । सिद्धिद्वारा तो पावे ॥७४॥
एवढ्या महत्तत्त्वांचा उभारा । सिद्धिद्वारा तो पावे ॥७४॥
त्याच्याइतकें वजन होणारी दुसरी वस्तु पाहूं लागले असतां सर्व पर्वतांसह पृथ्वीही त्याची बरोबरी करूं शकणार नाही. सिद्धीच्या योगानें तो एवढ्या महत्तत्त्वाला चढतो ! ७४.
परमाणुमये चित्तं भूतानां मयि रञ्जयन् ।
कालसूक्ष्मार्थतां योगी लघिमानमवाप्नुयात् ॥ १२ ॥
कालसूक्ष्मार्थतां योगी लघिमानमवाप्नुयात् ॥ १२ ॥
[श्लोक १२] जो योगी आपले चित्त भूतांच्या परमाणुस्वरूप माझ्या ठिकाणी लावतो, त्याला 'लघिमा' नावाची सिद्धी प्राप्त होते व त्याला कालाच्या सूक्ष्म परमाणूएवढे रूप घेता येते. (१२)
वाय्वादि प्राणप्रमाण । जेणें काळसूत्राचें गणन ।
तो परमाणुरूप भगवंत जाण । त्याचेंचि दृढ ध्यान सदा जो करी ॥७५॥
तो परमाणुरूप भगवंत जाण । त्याचेंचि दृढ ध्यान सदा जो करी ॥७५॥
वायु आदिकरून प्राणासारखीं सूक्ष्म तत्त्वे आहेत; त्यांच्या योगानें कालसूत्राचे माप करता येते, तो परमाणुस्वरूप भगवंत होय. त्याचंच जो सदासर्वदा एकनिष्ठेने ध्यान करील ७५.
परमाणुधारणेचा महिमा । त्याचा देहासी ये अतिलघिमा ।
तो मशकीं चढोनि पाहे मा । उडे व्योमामाजीं सुखें ॥७६॥
तो मशकीं चढोनि पाहे मा । उडे व्योमामाजीं सुखें ॥७६॥
त्या परमाणुस्वरूप ध्यानाचा महिमा असा आहे की, त्याच्या योगाने देहाला अत्यंत हलकेपणा प्राप्त होतो. हे पहा ! तो मशकावर चढ्न खुशाल आकाशामध्ये गमन करतो ७६.
अणिमादि तीनी धारणा । या देहींच्या सिद्धि जाणा ।
लहान थोर हळूपणा । देहलक्षणां उपजवी ॥७७॥
लहान थोर हळूपणा । देहलक्षणां उपजवी ॥७७॥
अणिमादिक ज्या तिन्ही धारणा आहेत, त्या ह्या देहाच्याच सिद्धि होत, हे लक्षात ठेवावे. त्याच देहामध्ये सूक्ष्मपणा, जडपणा व हलकेपणा इत्यादि लक्षणे उत्पन्न करतात ७७.
उरल्या ज्या पंचमहासिद्धि । त्यांच्या धारणेच्या विधी ।
तोही सांगेन त्रिशुद्धी । ऐक सुबुद्धी उद्धवा ॥७८॥
तोही सांगेन त्रिशुद्धी । ऐक सुबुद्धी उद्धवा ॥७८॥
बुद्धिमंता उद्धवा ! आतां बाकी ज्या पांच महासिद्धि राहिल्या, त्यांच्या धारणेचा तो विधीही खरोखर सांगतो ऐक ७८.
धारयन् मय्यहंतत्त्वे मनो वैकारिकेऽखिलम् ।
सर्वेन्द्रियाणामात्मत्वं प्राप्तिं प्राप्नोति मन्मनाः ॥ १३ ॥
सर्वेन्द्रियाणामात्मत्वं प्राप्तिं प्राप्नोति मन्मनाः ॥ १३ ॥
[श्लोक १३] योग्याने जर सात्त्विक अहंकाररूप माझ्यामध्ये आपले मन एकाग्र केले, तर तो सर्व इंद्रियांवर स्वामित्व मिळवू शकतो अशा प्रकारे मन माझ्या ठिकाणी लावणारा भक्त 'प्राप्ती' नावाची सिद्धी प्राप्त करून घेतो. (१३)
मूळींचा शुद्ध अहंकारू । ज्यापासूनि इंद्रियविकारू ।
इंद्रिय‍अधिष्ठात्री सुरवरू । चेतविता ईश्वरू जो कां मी ॥७९॥
इंद्रिय‍अधिष्ठात्री सुरवरू । चेतविता ईश्वरू जो कां मी ॥७९॥
मूळचा जो शुद्ध अहंकार असतो, ज्याच्यापासून इंद्रियांचे विकार उत्पन्न होतात, आणि इंद्रियांचा आश्रयभूत, त्यांस चेतना देणारा, असा देवाधिदेव ईश्वर जो मी ७९,
त्या माझ्या ठायीं धारणा धरितां । इंद्रिय अधिष्ठात्री देवता ।
त्यासी पावोनि एकात्मता । इंद्रियप्रकाशता स्वयें लाहे ॥८०॥
त्यासी पावोनि एकात्मता । इंद्रियप्रकाशता स्वयें लाहे ॥८०॥
त्या माझ्या ठिकाणी ध्यान धरले असतां, इंद्रियअधिष्ठानाच्या ज्या देवता असतात, त्यांच्याशी एकात्मता होऊन त्याच्या आंगी इंद्रियप्रकाशक धर्म येतो ८०.
जे कां इंद्रियव्यापार जगाचे । प्रकाशूनि हा देखे साचे ।
एवढिये इंद्रियप्राप्तीचें । साधी सिद्धीचें वैभव ॥८१॥
एवढिये इंद्रियप्राप्तीचें । साधी सिद्धीचें वैभव ॥८१॥
ह्यामुळे जगांतील इंद्रियांचे जे व्यापार चाललेले असतात, ते सर्व तो स्वत:च तेथें प्रगट होऊन खरोखर पहात असतो. एवढ्या इंद्रियप्राप्तीच्या सिद्धीचे वैभव तो साध्य करून घेतो ८१.
तेव्हां ज्याचा जो जेथ पाहे । इंद्रियांचा व्यापारू होये ।
तो येणेंचि केला आहे । ऐशी प्रतीति होये इंद्रियप्राप्ती ॥८२॥
तो येणेंचि केला आहे । ऐशी प्रतीति होये इंद्रियप्राप्ती ॥८२॥
त्यामुळे ज्याच्या ज्याच्या इंद्रियांचा व्यापार जेथे जेथे होतो, तो तो ह्यानेच केला आहे अशी प्रतीति होते. ती ' इंद्रियप्राप्ती' नावाची सिद्धि होय. ८२.
महत्यात्मनि यः सूत्रे धारयेन्मयि मानसम् ।
प्राकाम्यं पारमेष्ठ्यं मे विन्दतेऽव्यक्तजन्मनः ॥ १४ ॥
प्राकाम्यं पारमेष्ठ्यं मे विन्दतेऽव्यक्तजन्मनः ॥ १४ ॥
[श्लोक १४] महत्तत्त्वाचा अभिमानी असा जो सूत्रात्मा त्या रूपातील माझ्या ठिकाणी मनाची धारणा केली, तर 'प्राकाम्य' नावाची सिद्धी प्राप्त होते तो अव्यक्तापासून जन्मलेल्या मज परमेष्ठीचे श्रेष्ठत्व प्राप्त करून घेतो. (१४)
जें महत्तत्त्व गा जाण । तें मायेचें प्रथम स्फुरण ।
ज्यासी क्रिया सूत्रप्रधान । नामाभिधान बोलती ॥८३॥
ज्यासी क्रिया सूत्रप्रधान । नामाभिधान बोलती ॥८३॥
जें महत्तत्त्व आहे, तेच मायेचे पहिले स्फुरण होय असे समज. ह्यालाच 'सूत्रप्रधान क्रिया' असें नांव दिलेले आहे ८३.
तेथ अजन्मा मी आपण । जाहलों सूत्राचा सूत्रात्मा जाण ।
त्या माझ्या स्वरूपाचें ध्यान । सावधान जो करी ॥८४॥
त्या माझ्या स्वरूपाचें ध्यान । सावधान जो करी ॥८४॥
त्यांत मी स्वतः जन्मरहित असूनही त्या सूत्राचा सूत्रात्मा झालो आहे. त्या माझ्या स्वरूपाचें जो सावध चित्ताने ध्यान करतो ८४,
ज्या सूत्राचेनि प्रकाशप्रवाहें । ब्रह्मांड हिरण्यगर्भ प्रकाशला राहे ।
ते प्रकाशता त्यासी वश्य होये । येणें सूत्रात्मा पाहे निदिध्यासनें ॥८५॥
ते प्रकाशता त्यासी वश्य होये । येणें सूत्रात्मा पाहे निदिध्यासनें ॥८५॥
त्याला, ज्या सूत्राच्या प्रकाशाच्या प्रवाहाने ब्रह्मांड व हिरण्यगर्म हीही प्रकाशमान होतात, ती प्रकाशकताच वश होते. अशा प्रकारच्या निदिध्यासाने तो सूत्रात्म्याला पहात असतो ८५.
त्या निदिध्यासनापोटीं । करूं शके ब्रह्मांडकोटी ।
एवढी प्रकाशसिद्धि गोमटी । हे मजवीण नुठी साधकां ॥८६॥
एवढी प्रकाशसिद्धि गोमटी । हे मजवीण नुठी साधकां ॥८६॥
त्या निदिध्यासांतच तो कोटि ब्रह्मांडें निर्माण करू शकतो. इतकी ही उत्तम प्रकाशसिद्धि साधकांना माझ्याशिवाय प्राप्त होत नाही ८६.
विष्णौ त्र्यधीश्वरे चित्तं धारयेत् कालविग्रहे ।
स ईशित्वमवाप्नोति क्षेत्रक्षेत्रज्ञचोदनाम् ॥ १५ ॥
स ईशित्वमवाप्नोति क्षेत्रक्षेत्रज्ञचोदनाम् ॥ १५ ॥
[श्लोक १५] त्रिगुणात्मक मायेचा स्वामी असलेल्या माझ्या या कालशरीर विष्णुस्वरूपामध्ये जो चित्ताची धारणा करील, त्याला ईशित्व' सिद्धी प्राप्त होते त्यामुळे त्याला जीवांना व त्यांच्या शरीरांना प्रेरणा देण्याचे सामर्थ्य प्राप्त होते. (१५)
मायादित्रिगुणनियंता । जो कळिकाळातें आकळिता ।
उत्पत्तिस्थितिप्रळयकर्ता । जाण तत्त्वतां अंतर्यामी ॥८७॥
उत्पत्तिस्थितिप्रळयकर्ता । जाण तत्त्वतां अंतर्यामी ॥८७॥
माया आदिकरून त्रिगुणांचा जो नियंता; जो कळिकाळाला आकलन करणारा; उत्पत्ति, स्थिति व लय करणारा; आणि जो खरोखर अंत:करणांत वास करणारा ८७;
त्या मज विष्णूचें ध्यान । निरंतर जो करी जाण ।
त्यासी अदृष्टद्रष्टेपण । शक्तिप्रेरण ईशित्वें ये ॥८८॥
त्यासी अदृष्टद्रष्टेपण । शक्तिप्रेरण ईशित्वें ये ॥८८॥
अशा मज विष्णूचें जो निरंतर ध्यान करतो, त्याला ईशत्व प्राप्त झाल्याने अदृश्य वस्तु पाहाण्याचेही सामर्थ्य प्राप्त होते ८८,
मिथ्या बुद्धिबळाच्या खेळाप्रती । स्वारीची जाणे गति निगुती ।
तेवीं मिथ्या संसारप्रतीती । भूतांची आगती निर्गती स्वयें जाणे ॥८९॥
तेवीं मिथ्या संसारप्रतीती । भूतांची आगती निर्गती स्वयें जाणे ॥८९॥
बुद्धिबळांच्या मिथ्या खेळामध्ये खेळणारा मनुष्य त्यांतील मोहऱ्यांच्या स्वारीची गति बरोबर समजून घेतो, त्याप्रमाणे संसाराचा अनुभव मिथ्या असला तरी जीवांचे जाणेयेणें तो स्वतः समजू शकतो ८९.
तो जीवादि शरीरप्रेरण । स्वयें करूं शके आपण ।
करितां अंतर्याम्याचे ध्यान । एवढी सिद्धि जाण उपतिष्ठे ॥९०॥
करितां अंतर्याम्याचे ध्यान । एवढी सिद्धि जाण उपतिष्ठे ॥९०॥
तो जीव इत्यादि शरीराच्या प्रेरणा आपण स्वतः करूं शकतो. याप्रमाणे अंतर्यामी नारायणाचे ध्यान केले असतां एवढी सिद्धि प्राप्त होते, हे लक्षांत ठेव ९०.
तो आपुलेनि प्रतापस्वभावीं । मशकाहातीं मेरू विभांडवी ।
नीचहस्तें सृष्टि विध्वंसूनि मांडवी । कां इंद्रातें मारवी उंदिराहातीं ॥९१॥
नीचहस्तें सृष्टि विध्वंसूनि मांडवी । कां इंद्रातें मारवी उंदिराहातीं ॥९१॥
तो आपल्या प्रतापसामर्थ्याने मशकाकडून मेरुचेसुद्धा तुकडे करून टाकवितो; एखाद्या दुर्बळाच्या हातूनसुद्धा तो सृष्टीचा विध्वंस करवून पुनः तिची रचना करवितो; किंवा उंदराच्या हातानेसुद्धा इंद्राला ठार करवितो ! ९१.
यापरी एकातें मारवी । जीवें गेलिया जीववी ।
अचेतनातें पालेजवी । ये सिद्धिची पदवी ईशित्व ॥९२॥
अचेतनातें पालेजवी । ये सिद्धिची पदवी ईशित्व ॥९२॥
अशा प्रकारे एकाद्याला ठार मारवितो, एकाद्याचा जीव गेला असला तरी त्याला पुन्हा जिवंत करतो व अचेतनालाही सचेतन करून सोडतो. असें ईशित्व (ईश्वरत्व ) प्राप्त होणे हे या सिद्धीचे माहात्म्य आहे ९२.
नारायणे तुरीयाख्ये भगवच्छब्दशब्दिते ।
मनो मय्यादधद् योगी मद्धर्मा वशितामियात् ॥ १६ ॥
मनो मय्यादधद् योगी मद्धर्मा वशितामियात् ॥ १६ ॥
[श्लोक १६] विराट, हिरण्यगर्भ व कारण या तीन उपाधींनी रहित म्हणून 'तुरीय' व सहा ऐश्वर्यांनी संपन्न म्हणून 'भगवान' अशी ज्यांना नावे आहेत, त्या माझ्या नारायणस्वरूपामध्ये जो योगी मनाची धारणा करतो, त्याचे ठिकाणी माझे गुण येतात असा योगी 'वशिता' नावाची सिद्धी प्राप्त करून घेतो. (१६)
जीव शिव आणि प्रकृति । यांहूनि परती चौथी स्थिती ।
ज्यातें नारायण म्हणती । जाण निश्चितीं सज्ञान ॥९३॥
ज्यातें नारायण म्हणती । जाण निश्चितीं सज्ञान ॥९३॥
जीव, शिव आणि प्रकृति, ह्यांहून पलीकडची जी चौथी स्थिति आहे, जिला, ज्ञाते 'नारायण' असें म्हणतात ९३,
जागृति स्वप्न सुषुप्ती । यांवेगळी तुरीय स्थिती ।
त्यातें नारायण म्हणती । यथानिगुती सज्ञान ॥९४॥
त्यातें नारायण म्हणती । यथानिगुती सज्ञान ॥९४॥
त्याचप्रमाणे जागृति, स्वप्न आणि सुषुप्ति ह्यांहून भिन्न जी तुरीयावस्था, तिलाही ज्ञाते लोक खरोखर 'नारायण' असे म्हणतात ९५.
दृश्य द्रष्टा दर्शन । यांअतीत चौथा जाण ।
त्यातें म्हणती नारायण । ज्ञानविचक्षण निजबोधें ॥९५॥
त्यातें म्हणती नारायण । ज्ञानविचक्षण निजबोधें ॥९५॥
दृश्य, द्रष्टा आणि दर्शन ह्यांहून पलीकडचा जो चौथा पुरुष त्यालाही ज्ञाते लोक स्वानुभवाने नारायण असे म्हणतात ९५.
त्रिपुटीवेगळी जे मातू । असोनियां त्रिपुटीआंतू ।
जो कां त्रिपुटीसी अलिप्तू । तो मी विख्यातू नारायण ॥९६॥
जो कां त्रिपुटीसी अलिप्तू । तो मी विख्यातू नारायण ॥९६॥
जी वस्तु त्रिपुटीच्या आंत असूनही त्रिपुटीहुन भिन्न ; आणि जो त्रिपुटीला अलिप्त असणारा ; तो मी सुप्रसिद्ध नारायण होय ९६.
यश श्री वैराग्य ज्ञान । ऐश्वर्य औदार्य हे षड्गुण ।
नित्य वसती परिपूर्ण । तो मी नारायण भगवंत ॥९७॥
नित्य वसती परिपूर्ण । तो मी नारायण भगवंत ॥९७॥
यश, श्री, वैराग्य, ज्ञान, ऐश्वर्य आणि औदार्य हे सहा गुण ज्याच्यामध्ये परिपूर्णत्वेकरून निरंतर वास करतात, तो नारायण भगवान् मी ९७.
त्या मज नारायणातें ध्यातां । माझी वशिता सिद्धि ये हाता ।
सर्व कर्मीं अलिप्तता । भोगून अभोक्ता भोगातें ॥९८॥
सर्व कर्मीं अलिप्तता । भोगून अभोक्ता भोगातें ॥९८॥
त्या मज नारायणाचें ध्यान केले असतां माझी 'वशिता' नामक सिद्धि प्राप्त होते. सर्व कर्मात असून तो अलिप्त राहतो व सर्व भोग भोगून तो अभोक्ता असतो ९८.
निर्गुणे ब्रह्मणि मयि धारयन् विशदं मनः ।
परमानन्दमाप्नोति यत्र कामोऽवसीयते ॥ १७ ॥
परमानन्दमाप्नोति यत्र कामोऽवसीयते ॥ १७ ॥
[श्लोक १७] ज्या योग्याचे मन स्वच्छ होऊन निर्गुण ब्रह्म अशा माझ्या ठायी स्थिर झाले आहे, त्याला परमानंद प्राप्त होतो या स्थितीत त्याला कोणत्याही प्रकारची कामना नसते हिला 'कामावसायिता' नावाची सिद्धी म्हणतात. (१७)
चित्तदेवता सत्त्वगुण । इंद्रियें तो रजोगुण ।
विषय केवळ तमोगुण । हेंचि आवरण परमानंदा ॥९९॥
विषय केवळ तमोगुण । हेंचि आवरण परमानंदा ॥९९॥
सत्वगुण ही चित्ताची देवता आहे, इंद्रिये हा रजोगुण होय, आणि विषय हे केवळ तमोगुण होत आणि हीच परमानंदाला झाकून टाकतात ९९.
परमानंदासी आवरण । आडवे असती तिन्ही गुण ।
त्यांतें सांडूनि निर्गुण । ब्रह्म परिपूर्ण मज जो ध्याये ॥१००॥
त्यांतें सांडूनि निर्गुण । ब्रह्म परिपूर्ण मज जो ध्याये ॥१००॥
हे तिन्ही गुण परमानंदावर आचरणरूपाने आडवे राहिले आहेत. त्यांना सोडून निर्गुण व परिपूर्ण ब्रह्म अशा माझें जो ध्यान करतो १००
एकनाथी भागवत अध्याय १५ अर्थासहित
एकनाथी भागवत
एकनाथी भागवत अध्याय १ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ३ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ४ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ५ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ६ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ७ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ८ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ९ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १० अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ११ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १२ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १३ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १४ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १५ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय १६ अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय सतरावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय अठरावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकोणविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय विसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय एकविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय बाविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय तेविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय चोविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय पंचविसावा अर्थासहित
श्री एकनाथी भागवत अध्याय सव्विसावा अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २७ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २८ अर्थासहित अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय २९ अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ३० अर्थासहित
एकनाथी भागवत अध्याय ३१ अर्थासहित
Loading...