​दारुक धाडिला द्वारकेसी । तंव मैत्रेय आला कृष्णापाशीं ।
​तेचि काळीं हृषीकेशी । ब्रह्मज्ञान त्यासी उपदेशी ॥ ४०१ ॥
​तो ब्रह्मज्ञानउपदेशविधि । शुक बोलिला तृतीयस्कंधीं ।
​म्हणोनि तें निरूपण ये संधीं । न प्रतिपादीं पुनरुक्त ॥ ४०२ ॥
​पाहावया कृष्णनिर्याण । उद्धव गुप्त होता आपण ।
​तेणें ऐकोनि ज्ञाननिरूपण । संतोषें नमन करी कृष्णा ॥ ४०३ ॥
​तेचि काळीं मैत्रेयासी । स्वमुखें बोलिला हृषीकेशी ।
​विदुर येईल तुजपाशीं । त्यासी तूं उपदेशीं गुह्यज्ञान ॥ ४०४ ॥
​उपदेशूनि मैत्रेयासी । देवें धाडिला तो स्वाश्रमासी ।
​उद्धवेंही नमूनि हृषीकेशी । तोही बदरीसी निघाला ॥ ४०५ ॥
​दारुक धाडिला द्वारकेसी । मैत्रेय धाडिला स्वाश्रमासी ।
​उद्धव धाडिला बदरीसी । व्याधअधमासी धाडिलें स्वर्गां ॥ ४०६ ॥
​निजरथसहित घोडे । निजायुधेंसीं धाडिलें पुढें ।
​आतां आपणही वाडेंकोडें । निजधामाकडे निघेल ॥ ४०७ ॥
​निजधामा निघतां श्रीपती । समस्त देव पाहों येती ।
​ते सुरस कथासंगती । पुढिले अध्यायार्थी अतिगोड ॥ ४०८ ॥
​अजन्मा तो जन्म मिरवी । विदेहाअंगीं देहपदवी ।
​स्वयें अक्षयी तो मरण दावी । अतिलाघवी श्रीकृष्ण ॥ ४०९ ॥
​ज्याचें निजधामगमन । शिवविरिंच्यादिकां अतर्क्य खूण ।
​त्यांचे सांगेन उपलक्षण । श्रोता अवधान मज द्यावें ॥ ४१० ॥
​एकादशाचा कळस जाण । श्रीकृष्णांचे निजनिर्याण ।
​जेथ नाहीं देहाभिमान । तें ब्रह्म पूर्ण परिपक्व ॥ ४११ ॥
​भय नाहीं जन्म धरितां । भय नाहीं देहीं वर्ततां ।
​भय नाहीं देह त्यागितां । ‘हे ब्रह्म-परिपूर्णता’ हरि दावी ॥ ४१२ ॥
​एका जनार्दना शरण । पुढें अचुंबित निरूपण ।
​संतीं मज द्यावें अवधान । सांगेन व्याख्यान सद्‍गुरुकृपा ॥ ४१३ ॥
​इति श्रीमद्‍भागवतेमहापुराणे एकादशस्कंधे परमहंससंहितायां
एकाकारटीकायां ‘स्वकुलनिर्दळणं’ नाम त्रिंशोऽध्यायः ॥ ३० ॥
श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ श्लोक ५० ॥ ओंव्या ॥ ४१३ ॥​